هنگامى كه به سوى آنها كه از جهاد تخلّف كردند بازگرديد، براى شما عذر و بهانه مى‌آورند؛ بگو: «عذر نياوريد، ما هرگز سخن شما را باور نخواهيم كرد! چرا كه خدا ما را از اخبارتان آگاه ساخته؛ و خدا و پيامبرش، اعمال شما را خواهند ديد؛ سپس به سوى كسى كه داناى پنهان و آشكار است بازگشت داده مى‌شويد؛ و او شما را به آنچه انجام مى‌داديد، آگاه مى‌كند و جزا مى‌دهد.)» (94)

هنگامى كه به سوى آنان بازگرديد، براى شمابه خدا سوگند ياد مى‌كنند، تا از آنها اعراض و صرف نظر كنيد؛ آرى از آنها اعراض كنيد و روى بگردانيد)؛ چرا كه آنها پليدند؛ و به كيفر اعمالى كه انجام مى‌دادند، جايگاهشان، دوزخ است. (95)

براى شما قسم ياد مى‌كنند تا از آنها راضى شويد؛ اگر شما از آنها راضى شويد، خداوند هرگز از گروه فاسقان راضى نخواهد شد. (96)

باديه‌نشينان عرب، كفر و نفاقشان شديدتر است؛ و به ناآگاهى از حدود احكامى كه خدا بر پيامبرش نازل كرده، سزاوارترند؛ و خداوند دانا و حكيم است. (97)

گروهى از اين اعراب باديه نشين، چيزى را كه (در راه خدا) انفاق مى‌كنند، غرامت محسوب مى‌دارند. و انتظار حوادث ناگوار براى شما مى‌كشند؛ حوادث بد، سزاوار خودشان است؛ و خداوند شنوا و داناست. (98)

گروهى ديگر از عربهاى باديه نشين، به خدا و روز بازپسين ايمان دارند؛ و آنچه را انفاق مى‌كنند، مايه تقرّب به خدا، و دعاى پيامبر مى‌دانند؛ آگاه باشيد اينها مايه تقرّب آنهاست! خداوند بزودى آنان را در رحمت خود وارد خواهد ساخت؛ به يقين، خداوند آمرزنده و مهربان است. (99)