و به ياد آوريد هنگامى را كه ابراهيم و اسماعيل، پايه‌هاى خانه كعبه را بالا مى‌بردند؛ و مى‌گفتند: «پروردگارا! از ما بپذير، كه تويى شنوا و دانا. (127)

پروردگارا! ما را تسليم فرمان خود قرار ده؛ و از دودمان ما، امّتى كه تسليم فرمان تو باشند، به وجود آور؛ و شيوه عبادتمان را به ما نشان ده‌و توبه ما را بپذير، كه تويى توبه‌پذير مهربان. (128)

پروردگارا! پيامبرى در ميان آنها از خودشان برانگيز، تا آيات تو را بر آنان بخواند، و آنها را كتاب و حكمت بياموزد، و پاكيزه كند؛ زيرا تو تواناو حكيمى (وبر اين كار، قادرى).» (129)

جز افراد سفيه و نادان، چه كسى از آيين ابراهيم، كه آيين پاكى و يگانه پرستى است روى‌گردان خواهد شد؟! ما او را در دنيا برگزيديم؛ و او در آخرت، از صالحان است. (130)

و ياد آوريد هنگامى را كه پروردگارش به او فرمود: اسلام بياور و در برابر حق، تسليم باش. او فرمان پروردگار را از جان و دل‌پذيرفت؛ و گفت: «در برابر پروردگار جهانيان، تسليم شدم.» (131)

و ابراهيم و يعقوب در واپسين لحظات عمر، فرزندان خود را به اين آيين، وصيّت كردند؛ و هر كدام به فرزندان خويش گفتند: «فرزندان من! خداوند اين آيين پاك را براى شما برگزيده است؛ و شما، جز به آيين اسلام و تسليم در برابر فرمان خدا از دنيا نرويد.» (132)

آيا هنگامى كه مرگ يعقوب فرا رسيد، شما حاضر بوديد؟! در آن هنگام كه به فرزندان خود گفت: «پس از من، چه چيز را مى‌پرستيد؟» گفتند: «خداى تو، و خداى پدرانت، ابراهيم و اسماعيل و اسحاق، خداى يگانه را، و ما در برابر او تسليم هستيم.» (133)

آنها امّتى بودند كه درگذشتند. اعمال آنان، مربوط به خودشان بود و اعمال شما نيز مربوط به خود شماست؛ و شما مسؤول اعمال آنها نخواهيد بود. (134)