آنها براى شما به خدا سوگند ياد مى‌كنند، تا شما را راضى سازند؛ در حالى كه شايسته‌تر اين است كه اگر ايمان دارند، خدا و پيامبرش را راضى كنند. (62)

آيا نمى‌دانستند هركس با خدا و پيامبرش دشمنى كند، براى او آتش دوزخ است؛ جاودانه در آن مى‌ماند؟! اين، همان رسوايى بزرگ است! (63)

منافقان از آن بيم دارند كه سوره‌اى برضدّ آنان نازل گردد، و به آنها از اسرار درون قلبشان خبر دهد. بگو: «استهزا كنيد! خداوند، آنچه را از آن بيم داريد، آشكار مى‌سازد.» (64)

و اگر از آنها بپرسى: «چرا اين اعمال خلاف را انجام داديد؟!»)، مى‌گويند: «ما شوخى و بازى مى‌كرديم.» بگو: «آيا خدا و آيات او و پيامبرش را مسخره مى‌كرديد؟!» (65)

بگو: عذر و بهانه نياوريد كه بيهوده است؛ چرا كه شما پس از ايمان آوردن، كافر شديد. اگر گروهى از شما را بخاطر توبه مورد عفو قرار دهيم، گروه ديگرى را به سبب مجرم بودن، عذاب خواهيم كرد. (66)

مردان منافق و زنان منافق، همه از يك گروهند. آنها امر به منكر، و نهى از معروف مى‌كنند؛ و دستهايشان را از انفاق و بخشش مى‌بندند؛ خدا را فراموش كردند، و خدا نيز آنها را فراموش كرد، و رحمتش را از آنها قطع نمود)؛ به يقين، منافقان‌همان فاسقانند. (67)

خداوند به مردان و زنان منافق و كفّار، وعده آتش دوزخ داده؛ جاودانه در آن خواهند ماند- همان براى آنها كافى است.- و خدا آنها را از رحمت خود دور ساخته؛ و عذابى پايدار براى آنهاست. (68)