تأخير ماههاى حرام و جا به جا كردن آنها فقط، افزايشى در كفر مشركان است؛ كه با آن، كافران گمراه مى‌شوند؛ يك سال، آن را حلال، وسال ديگر آن را حرام مى‌كنند، تا با مقدار ماههايى كه خداوند تحريم كرده هماهنگ شود و عدد چهار ماه، به پندارشان تكميل گردد)؛ و به اين ترتيب، آنچه را خدا حرام كرده، حلال بشمرند. اعمال زشتشان در نظرشان زينت داده شده؛ و خداوند جمعيّت كافران را هدايت نمى‌كند. (37)

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! چرا هنگامى كه به شما گفته مى‌شود: «در راه خدا به سوى ميدان جهاد حركت كنيد.» بر زمين سنگينى مى‌كنيد و سستى به خرج مى‌دهيد)؟! آيا به زندگى دنيا به جاى آخرت راضى شده‌ايد؟! با اين‌كه متاع زندگى دنيا، در برابر آخرت، جز اندكى نيست. (38)

اگر به سوى ميدان جهاد حركت نكنيد، شما را مجازات دردناكى مى‌كند، و گروه ديگرى را جايگزين شما خواهد ساخت؛ و هيچ زيانى به او نمى‌رسانيد؛ و خداوند بر هر چيزى تواناست. (39)

اگر او [پيامبر] را يارى نكنيد، خداوند او را در سخت‌ترين لحظات يارى كرد؛ آن هنگام كه كافران او را از مكّه بيرون كردند، در حالى كه يكى از دو نفر بود و يك نفر بيشتر همراه نداشت)؛ در آن هنگام كه آن دو در غار بودند، و او به همسفر خود مى‌گفت: «غم مخور، خدا با ماست.» آنگاه، خداوند، آرامش خود را بر او فرستاد؛ و با لشكرهايى كه مشاهده نمى‌كرديد، او را تأييد نمود؛ و گفتار و خواسته كافران را پايين‌تر قرار داد، و آنها را با شكست مواجه ساخت؛ و تنها سخن خدا و آيين او)، برتر و پيروز است؛ و خداوند توانا و حكيم است. (40)