هرگز يهود و نصارى از تو راضى نخواهند شد، تا به طور كامل تسليم خواسته‌هاى آنها شوى، و از آيين تحريف يافته آنان، پيروى كنى. بگو: «هدايت واقعى، هدايت خداست.» واگر از هوا و هوسهاى آنان پيروى كنى، بعد از آن‌كه آگاه شده‌اى، هيچ سرپرست و ياورى از سوى خدا براى تو نخواهد بود. (120)

كسانى كه كتاب آسمانى به آنها داده‌ايم [يهود و نصارى‌] و آن را چنان كه شايسته آن است مى‌خوانند و عمل مى‌كنند)؛ آنها به پيامبر اسلام ايمان مى‌آورند؛ و كسانى كه به او كافر شوند، زيانكارند. (121)

اى بنى‌اسرائيل! نعمتم را، كه به شما ارزانى داشتم، و شما را بر جهانيان برترى بخشيدم به ياد آوريد. (122)

و از روزى بترسيد كه كسى مجازات ديگرى را نمى‌پذيرد؛ و هيچ گونه غرامتى از او قبول نمى‌شود؛ و شفاعتى، او را سود نمى‌دهد؛ و به هيچ صورت يارى نخواهند شد. (123)

و ياد كنيد هنگامى كه پروردگار ابراهيم، او را با دستوراتى آزمود؛ و او به طور كامل از عهده آنها برآمد. خداوند به او فرمود: «من تو را امام و پيشواى مردم قرار دادم.» ابراهيم گفت: «از دودمان من نيز امامانى قرار بده)» خداوند فرمود: «پيمان من، به ستمكاران نمى‌رسد مگر آنها كه شايسته‌اند)». (124)

و به ياد آوريد هنگامى كه خانه كعبه را محل بازگشت و اجتماع مردم و مركز امن قرار داديم. و به مردم گفتيم: از مقام ابراهيم، عبادتگاهى براى خود انتخاب كنيد. و از ابراهيم و اسماعيل پيمان گرفتيم كه: «خانه مرا براى طواف كنندگان و مجاوران و ركوع‌كنندگان سجده‌گزار [نماز گزاران‌] پاكيزه سازيد.» (125)

و به ياد آوريد هنگامى را كه ابراهيم گفت: «پروردگارا! اين سرزمين را شهر امنى قرار ده؛ و اهل آن را- آنها كه به خدا و روز بازپسين، ايمان آورده‌اند- از ثمرات گوناگون)، روزى ده.» فرمود: « (خواسته‌ات را پذيرفتم و به هركس كه كافر شود، بهره اندكى خواهم داد؛ سپس آنها را به عذاب دوزخ مى‌كشانم؛ و چه بد فرجامى است!» (126)