ولىّ و سرپرست من، خدايى است كه اين كتاب را نازل كرده؛ و او صالحان را سرپرستى مى‌كند. (196)

و كسانى را كه جز او مى‌خوانيد، نمى‌توانند ياريتان كنند، و نه حتّى خودشان را يارى دهند؛ (197)

و اگر آنها را به هدايت فراخوانيد، نمى‌شنوند؛ و آنها را مى‌بينى كه با چشمهاى مصنوعيشان به تو نگاه مى‌كنند، امّا چيزى را نمى‌بينند!» (198)

به هر حال با عفو و مدارا رفتار كن، و به كارهاى شايسته دعوت نما، و از جاهلان روى بگردان و با آنان ستيزه مكن). (199)

و اگر وسوسه‌اى از شيطان به تو رسد، به خدا پناه بر؛ كه او شنونده و داناست. (200)

پرهيزگاران هنگامى كه گرفتار وسوسه‌هاى شيطان شوند، به ياد خدا و پاداش و كيفر او مى‌افتند؛ و در پرتو ياد او، راه حق را مى‌بينند و در اين هنگام بينا مى‌شوند. (201)

و مشركان را برادرانشان از شياطين پيوسته در گمراهى پيش مى‌برند، و در اين راه كوتاهى نمى‌كنند. (202)

هنگامى كه در نزول وحى تأخير افتد، و آيه‌اى براى آنان نياورى، مى‌گويند: «چرا از پيش خود، آيه‌اى انتخاب نكردى؟!» بگو: «من تنها از چيزى پيروى مى‌كنم كه از سوى پروردگارم بر من وحى مى‌شود؛ اين آيات وسيله‌هاى بصيرت از جانب پروردگارتان، و مايه هدايت و رحمت است براى گروهى كه ايمان مى‌آورند.» (203)

هنگامى كه قرآن خوانده شود، گوش فرا دهيدوخاموش باشيد؛ شايد مشمول رحمت خدا شويد. (204)

پروردگارت را در درون خود، از روى تضرّع وخوف، آهسته وآرام، صبحگاهان وشامگاهان، ياد كن؛ و از غافلان مباش. (205)

آنها كه در مقام قرب نزد پروردگار تو هستند، هيچ گاه از عبادتش تكبّر نمى‌ورزند، و او را تسبيح مى‌گويند، و تنها براى او سجده مى‌كنند. (206)