و هنگامى كه موسى خشمگين و اندوهناك به سوى قوم خود بازگشت، گفت: «پس از من، بد جانشينانى برايم بوديد و آيين الهى را ضايع كرديد). آيا در مورد فرمان پروردگارتان و تمديد مدّت ميعاد او)، عجله نموديد و زود قضاوت كرديد)؟!» سپس الواح را افكند، و سر برادر خود را گرفت و با عصبانيّت به سوى خود كشيد؛ برادرش گفت: «فرزند مادرم! اين گروه، مرا در فشار گذاردند و ناتوان كردند؛ و نزديك بود مرا بكشند؛ پس كارى نكن كه دشمنان مرا سرزنش كنند. و مرا در زمره ستمكاران قرار مده.» (150)

موسى گفت: «پروردگارا! من و برادرم را بيامرز، و ما را در رحمت خود وارد كن، و تو مهربانترين مهربانانى.» (151)

كسانى كه گوساله را به خدايى برگزيدند، بزودى خشمى از جانب پروردگارشان، و ذلتى بزرگ در زندگى دنيا به آنها مى‌رسد؛ و اينچنين، كسانى را كه بر خدا افترا مى‌بندند، كيفر مى‌دهيم! (152)

و كسانى كه گناه كردند، و بعد از آن توبه نمودند و ايمان آوردند، مشمول عفو او مى‌شوند؛ زيرا پروردگار تو، در پى آن، آمرزنده و مهربان است. (153)

هنگامى كه خشم موسى فرو نشست؛ الواح تورات را بر گرفت؛ و در نوشته‌هاى آن، هدايت و رحمتى بود براى كسانى كه از پروردگار خويش مى‌ترسند و از مخالفت فرمانش بيم دارند). (154)

موسى از قوم خود، هفتاد تن از مردان را براى ميعادگاه ما برگزيد؛ و هنگامى كه زمين لرزه آنها را فرا گرفت و هلاك شدند)، گفت: «پروردگارا! اگر مى‌خواستى، آنها و مرا پيش از اين هلاك مى‌كردى. آيا ما را به آنچه بى خردان ما انجام داده‌اند، مجازات و هلاك مى‌كنى؟! اين، جز آزمايش تو، چيز ديگرى نيست؛ هر كس را بخواهى و سزاوار ببينى)، بوسيله آن گمراه مى‌سازى؛ و هر كس را بخواهى، هدايت مى‌كنى. تو ولىِّ مايى، پس ما را بيامرز، و بر ما رحم كن، و تو بهترين آمرزندگانى. (155)