هنگامى كه نيكى ونعمت به آنها مى‌رسيد، مى‌گفتند: «اين بخاطر خودِ ماست.» و اگر بدى و بلا به آنها مى‌رسيد، مى‌گفتند: «از شومى موسى و كسان اوست». آگاه باشيد همه اينها، از سوى خداست؛ ولى بيشتر آنها نمى‌دانند. (131)

و گفتند: «هر زمان نشانه و معجزه‌اى براى ما بياورى كه با آن سحرمان كنى، ما به تو ايمان نمى‌آوريم.» (132)

سپس بلاها را پشت سر هم بر آنها نازل كرديم: طوفان‌و ملخ و آفت گياهى و قورباغه‌ها و خون را- كه نشانه‌هايى از هم جدا بودند- بر آنها فرستاديم؛ ولى باز بيدار نشدند، و تكبّر ورزيدند، و جمعيّت گنهكارى بودند. (133)

هنگامى كه بلا بر آنها مسلّط مى‌شد، مى‌گفتند: «اى موسى! از پروردگارت براى ما بخواه به عهدى كه با تو كرده، رفتار كند. اگر اين بلا را از ما مرتفع سازى، به يقين به تو ايمان مى‌آوريم، و بنى‌اسرائيل را با تو خواهيم فرستاد.» (134)

امّا هنگامى كه بلا را، پس از مهلت معيّنى كه به آن مى‌رسيدند، از آنها برمى‌داشتيم، پيمان خويش را مى‌شكستند. (135)

سرانجام از آنها انتقام گرفتيم، و آنان را در دريا غرق كرديم؛ زيرا آيات ما را تكذيب كردند، و از آن غافل بودند. (136)

و مشرقها و مغربهاى پر بركت زمين را به آن قوم كه زير زنجير ظلم و ستم به ضعف كشانده شده بودند، واگذار كرديم؛ و وعده نيك پروردگارت بر بنى‌اسرائيل، بخاطر صبر و استقامتى كه به خرج دادند، تحقّق يافت؛ و آنچه فرعون و فرعونيان از كاخهاى مجلّل مى‌ساختند، و آنچه از باغهاى داربست‌دار فراهم ساخته بودند، در هم كوبيديم! (137)