و گفتند: «اين چهارپايان و زراعت كه مخصوص بتهاست، براى همه ممنوع است؛ و جز كسانى كه ما بخواهيم- به گمان آنها- نبايد از آن بخورند. و اينها چهارپايانى است‌كه سوار شدن بر آنها حرام شده است.» و چهارپايانى داشتند كه هنگام ذبح، نام خدا را بر آن نمى‌بردند، و به خدا دروغ مى‌بستند؛ و مى‌گفتند: «اين احكام، همه از ناحيه اوست.» بزودى خدا آنها را به سزاى افتراهايى كه مى‌بستند كيفر مى‌دهد. (138)

و گفتند: «بچه‌هايى كه در شكم اين حيوانات است، مخصوص مردان ماست؛ و بر همسران ما حرام است؛ امّا اگر مرده باشد [مرده متولّد شود]، همه در آن شريكند.» بزودى خدا كيفر اين سخنان ناروا و احكام دروغين آنها را مى‌دهد؛ او حكيم و داناست. (139)

به يقين كسانى كه فرزندان خود را از روى سفاهت و نادانى كشتند، گرفتار خسران شدند؛ زيرا آنچه را خدا به آنها روزى داده بود، برخود حرام كردند؛ و بر خدا افترا بستند. آنها گمراه شدند؛ و هدايت نيافتند. (140)

اوست كسى كه باغهاى معروش [باغهايى كه درختانش روى داربست‌ها قرار دارد]، و باغهاى غير معروش [باغهايى كه نياز به داربست ندارد] را آفريد؛ و همچنين نخل و انواع زراعت را، كه ازنظر ميوه و طعم باهم متفاوتند؛ و نيز درخت زيتون و انار را، كه از جهتى با هم شبيه، و از جهتى تفاوت دارند؛ برگ و ساختمان ظاهريشان شبيه يكديگر است، ولى طعم و ميوه آنها متفاوت مى‌باشد. از ميوه آن، به هنگامى كه به ثمر مى‌نشيند، بخوريد؛ و حق آن را به هنگام برداشت محصول)، بپردازيد؛ و اسراف نكنيد، كه خداوند مسرفان را دوست ندارد. (141)

اوست كسى كه از چهارپايان، براى شما حيوانات باربر، و حيوانات كوچك براى منافع ديگر آفريد؛ از آنچه به شما روزى داده است، بخوريد؛ و از گامهاى شيطان پيروى ننماييد، كه او براى شما دشمنى آشكار است. (142)