(آرى، آنها كه ايمان آوردند، و ايمان خود را با هيچ ستم و شرك نيالودند، ايمنى تنها از آن آنهاست؛ و آنها هدايت يافتگانند.» (82)

اينها دلايل ما بود كه به ابراهيم در برابر قومش عطا كرديم. درجات هر كس را بخواهيم و شايسته ببينيم، بالا مى‌بريم؛ پروردگار تو، حكيم و داناست. (83)

و اسحاق و يعقوب را به او [ابراهيم‌] بخشيديم؛ و همه را هدايت كرديم؛ و نوح را نيز پيش از آن (ها هدايت نموديم؛ و از فرزندان او، داود و سليمان و ايوب و يوسف و موسى وهارون را هدايت كرديم)؛ اين گونه نيكوكاران را پاداش مى‌دهيم. (84)

و همچنين زكريا و يحيى و عيسى و الياس را؛ كه همگى از صالحان بودند. (85)

و اسماعيل و اليسع و يونس و لوط را هدايت كرديم و هر يك را بر جهانيان برترى داديم. (86)

و از پدران و فرزندان و برادران آنها افرادى را برترى بخشيديم و آنان را برگزيديم و به راه راست، هدايت نموديم. (87)

اين، هدايت خداست؛ كه هر كس از بندگان خود را بخواهد با آن راهنمايى مى‌كند. و اگر مشرك شوند، آنچه از اعمال نيك انجام داده‌اند، نابود مى‌گردد و نتيجه‌اى عايد آنها نمى‌شود). (88)

آنها كسانى هستند كه كتاب آسمانى و حكم و نبوّت به آنان داديم؛ و اگر اين گروه مشركان نسبت به آن كفر ورزند، آيين حق زمين نمى‌ماند؛ زيرا كسان ديگرى را نگاهبان آن مى‌سازيم كه نسبت به آن، كافر نيستند. (89)

آنها كسانى هستند كه خداوند هدايتشان كرده؛ پس به هدايت آنان اقتدا كن؛ و بگو: «در برابر اين رسالت و تبليغ)، پاداشى از شما نمى‌طلبم؛ اين رسالت، چيزى جز يك يادآورى براى جهانيان نيست. و اين وظيفه من است.)» (90)