و (اگر افراد با تقوا (براى ارشاد و اندرز با آنها بنشينند)، چيزى از حساب و گناه آنها بر ايشان نيست؛ ولى بايد تنها براى يادآورى آنها باشد، شايد بشنوند و تقوا پيشه كنند. (69)

و رها كن كسانى را كه آيين فطرى خود را بازيچه و سرگرمى قرار دادند، و زندگى دنيا، آنها را مغرور ساخته؛ و با اين قرآن)، به آنها يادآورى كن، تا گرفتار عواقب شوم اعمال خود نشوند؛ و در قيامت جز خدا، نه ياورى دارند، و نه شفاعت كننده‌اى؛ و (چنين كسانى هر گونه عوضى بپردازند، از آنها پذيرفته نخواهد شد. آنها كسانى هستند كه به سبب اعمالى كه انجام داده‌اند گرفتار شده‌اند؛ نوشابه‌اى از آب سوزان و عذاب دردناكى براى آنهاست؛ به سزاى اين كه كفر مى‌ورزيدند و آيات الهى را انكار مى‌كردند). (70)

بگو: «آيا غير از خدا، چيزى را بخوانيم و عبادت كنيم كه نه سودى به حال ما دارد، نه زيانى؛ و به اين ترتيب، به عقب برگرديم بعد از آن‌كه خداوند ما را هدايت كرده است؟! همانند كسى كه براثر وسوسه هاى شياطين، در روى زمين راه را گم كرده، و سرگردان مانده است؛ در حالى كه يارانى دارد كه او را به هدايت دعوت مى‌كنند و مى‌گويند: به سوى ما بيا!» بگو: «تنها هدايت خداوند، هدايت واقعى است؛ و ما دستور داريم كه تسليم پروردگار جهانيان باشيم. (71)

و نيز به ما فرمان داده شده به اين‌كه: نماز را برپاداريد؛ و از نافرمانى او بپرهيزيد؛ و تنها اوست كه به سويش محشور خواهيد شد.» (72)

اوست آن كس كه آسمانها و زمين را بحق آفريد؛ و آن روز كه به هر چيز مى‌گويد: «موجود باش!» موجود مى‌شود؛ سخن او، حق است؛ و در آن روز كه در «صور» دميده مى‌شود، حاكميت مخصوص اوست، از نهان و آشكار باخبر است، و اوست حكيم و آگاه. (73)