حمد و سپاس، مخصوص خداوندى است كه آسمانها و زمين را آفريد، و ظلمتها و نور را
پديد آورد؛ امّا كافران براى پروردگار خود، همتا و شبيه قرار مى دهند (با اين كه
دلايل توحيد و يگانگى او، در آفرينش جهان آشكار است). (1)
او كسى است كه شما را از گل آفريد؛ سپس مدتى مقرّر داشت تا انسان تكامل يابد)؛
و اجل و مرگ حتمى نزد اوست و فقط او از آن آگاه است). سپس شما در يگانگى و قدرت
او، ترديد مىكنيد. (2)
در آسمانها و زمين؛ خداوند يگانه اوست، پنهان و آشكار شما را مىداند؛ و از
آنچه انجام مىدهيد و به دست مىآوريد، باخبر است. (3)
كافران هيچ نشانه و آيهاى از آيات پروردگارشان براى آنان نمىآيد، مگر اينكه
از آن رويگردان مىشوند. (4)
آنان، حق را هنگامى كه به سراغشان آمد، تكذيب كردند، ولى بزودى اخبار و كيفر
آنچه را استهزا مىكردند، به آنان مىرسد؛ (5)
آيا نديدند چه بسيار از اقوام بى ايمان پيشين را هلاك كرديم؟! اقوامى كه از
شما نيرومندتر بودند؛ و امكاناتى به آنها داده بوديم كه به شما نداديم؛ بارانهاى
پى درپى براى آنها فرستاديم؛ و از ميان زمينهاى آنها، نهرها جارى ساختيم؛ اما
هنگامى كه سركشى و طغيان كردند، آنان را به سبب گناهانشان نابود كرديم؛ و اقوام
ديگرى بعد از آنان پديد آورديم. (6)
حتّى اگر ما مكتوبى را بر روى كاغذى از آسمان بر تو نازل كنيم، و علاوه بر
ديدن و خواندن، آن را با دستهاى خود لمس كنند، به يقين كافران مى گويند: «اين، جز
يك سحر آشكار نيست»! (7)
اين بهانهجويان گفتند: «چرا فرشتهاى بر او نازل نشده تا او را همراهى
كند؟!)» در حالى كه اگر فرشتهاى بفرستيم، كار تمام مىشود؛ و ديگر به آنها مهلت
داده نخواهد شد و همگى هلاك مىشوند). (8)