هنگامى كه به آنها گفته شود: «به سوى آنچه خدا نازل كرده، و به سوى پيامبر بياييد.»، مى‌گويند: «آنچه پدران خود را بر آن يافته‌ايم، ما را بس است.»؛ آيا اگر پدران آنها چيزى نمى دانستند، و هدايت نيافته بودند باز هم بايد از آنها پيروى كنند)؟! (104)

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! مراقب خود باشيد. اگر شما هدايت يافته باشيد، گمراهى كسانى كه گمراه شده‌اند، به شما زيانى نمى‌رساند. بازگشت همه شما به سوى خداست؛ و شما را به آنچه انجام مى‌داديد، آگاه مى‌سازد. (105)

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! هنگامى كه مرگ يكى از شما فرا رسد، در موقع وصيّت بايد از ميان شما، دو نفر عادل را به شهادت بطلبد؛ يا اگر مسافرت كرديد، و مصيبت مرگ شما فرا رسيد، و در آن جا مسلمانى نيافتيد، دو نفر از غير خودتان را به گواهى بطلبيد). و اگر به هنگام اداى شهادت، در راستگويى آنها شك كرديد، آنها را بعد از نماز نگاه مى‌داريد تا سوگند ياد كنند كه: «ما حاضر نيستيم حق را به چيزى بفروشيم، هر چند درمورد خويشاوندان ما باشد؛ و شهادت الهى را كتمان نمى‌كنيم، كه در اين صورت، از گناهكاران خواهيم بود» (106)

و اگر اطّلاعى حاصل شود كه آن دو، مرتكب گناهى شده‌اند و حق را كتمان كرده‌اند)، دو نفر از كسانى كه نسبت به ميّت، اولى هستند، به جاى آنها قرار مى‌گيرند، و به خدا سوگند ياد مى‌كنند كه: «گواهى ما، ازگواهى آن دو، به حق نزديكتر است؛ و ما تجاوزى نكرده‌ايم؛ كه اگر چنين كرده باشيم، از ستمكاران خواهيم بود» (107)

اين كار، نزديكتر است به اين كه از خدا بترسند و گواهى بحق دهند، يا بترسند كه دروغشان نزد مردم فاش گردد؛ و) سوگندهايى جاى سوگندهاى آنها را بگيرد. از مخالفت خدا بپرهيزيد، و گوش فرا دهيد. و خداوند، گروه فاسقان را هدايت نمى‌كند. (108)