يهود و نصارى گفتند: «ما، فرزندان خدا و دوستان خاصِّ او هستيم.» بگو: «پس چرا شما را در برابر گناهانتان مجازات مى‌كند؟! بلكه شما هم انسانى هستيداز مخلوقات او؛ هر كس را بخواهد و شايسته ببيند)، مى‌بخشد؛ و هر كس را بخواهد و سزاوار باشد)، مجازات مى‌كند؛ و حكومت آسمانهاو زمين و آنچه در ميان آنهاست، از آن اوست؛ و بازگشت همه)، به سوى اوست.» (18)

اى اهل كتاب! پيامبر ما، پس از فاصله و فترتى ميان پيامبران، به سوى شما آمد؛ در حالى كه حقايق را براى شما بيان مى‌كند؛ تا مبادا بگوييد: «نه بشارت دهنده‌اى به سراغ ما آمد، و نه بيم دهنده‌اى». هم اكنون، پيامبر بشارت دهنده و بيم دهنده، به سوى شما آمد. و خداوند بر هر چيزى تواناست. (19)

ياد كنيد هنگامى را كه موسى به قوم خود گفت: «اى قوم من! نعمت خدا را برخود به ياد آوريد هنگامى كه در ميان شما، پيامبرانى قرار داد؛ و از اسارت فرعونيان رهايى بخشيد و شما را حاكم و صاحب اختيار خود قرار داد؛ و به شما نعمتهايى داد كه به هيچ يك از جهانيان نداده بود. (20)

اى قوم من! به سرزمين مقدّسى كه خداوند براى شما معين كرده، وارد شويد؛ و به پشت سرخود بازنگرديد و عقب‌نشينى نكنيد كه زيانكار خواهيد بود.» (21)

گفتند: «اى موسى! در آن جا، گروهى نيرومند و ستمگرند؛ و ماهرگز وارد آن نمى‌شويم تا آنها از آن خارج شوند؛ اگر آنها از آن خارج شوند، ما وارد خواهيم شد.» (22)

ولى دو نفر از مردان خدا ترس كه خداوند به آنها، نعمت عقل و ايمان و شجاعت داده بود، گفتند: «شما به يكباره وارد دروازه شهر آنان شويد وهنگامى كه وارد شديد، پيروز خواهيد شد. و بر خدا توكّل كنيد اگر ايمان داريد.» (23)