ما به تو وحى فرستاديم؛ همان‌گونه كه به نوح و پيامبران بعد از او وحى فرستاديم؛ و نيز به ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط [پيامبران از فرزندان يعقوب‌] و عيسى و ايوب و يونس و هارون و سليمان وحى نموديم؛ و به داود زبور بخشيديم. (163)

و پيامبرانى كه سرگذشت آنها را پيش از اين، براى تو بازگفته‌ايم؛ و پيامبرانى كه سرگذشت آنها را بيان نكرده‌ايم؛ و خداوند با موسى سخن گفت. و اين امتياز، از آن او بود. (164)

پيامبرانى كه بشارت دهنده و بيم دهنده بودند، تا بعد از آمدن اين پيامبران، حجّتى براى مردم در برابر خدا باقى نماند، و بر همه اتمام حجّت شود؛ و خداوند، تواناو حكيم است. (165)

آنها نبوّت تو را انكار مى‌كنند ولى خداوند گواهى مى‌دهد به آنچه بر تو نازل كرده؛ كه از روى علمش نازل كرده است؛ و فرشتگان نيز گواهى مى‌دهند؛ هر چند گواهى خدا كافى است. (166)

كسانى كه كافر شدند، و مردم را از راه خدا باز داشتند، در گمراهى دورى افتاده‌اند. (167)

كسانى كه كافر شدند، و به خود و ديگران ستم كردند، هرگز خدا آنها را نخواهد بخشيد، و آنان را به هيچ راهى هدايت نخواهد كرد، (168)

مگر به راه دوزخ، كه جاودانه در آن خواهند ماند؛ و اين امر براى خدا آسان است! (169)

اى مردم! پيامبر ى كه انتظارش را مى‌كشيديد، حق را از جانب پروردگارتان براى شما آورده است، پس به او ايمان بياوريد كه براى شما بهتر است. و اگر كافر شويد، به خدا زيانى نمى‌رسد؛ زيرا آنچه در آسمانها و زمين است از آن خداست، و خداوند، دانا و حكيم است. (170)