(منافقان كسانى هستند كه پيوسته انتظار مى‌كشند و اگر فتح و پيروزى از سوى خدا نصيب شما گردد، مى‌گويند: «مگر ما با شما نبوديم؟ پس ما نيز در افتخارات و غنايم شريكيم.)» و اگربهره‌اى نصيب كافران گردد، به آنان مى‌گويند: «مگر ما شما را به مبارزه و تسليم نشدن در برابر مؤمنان، تشويق نمى‌كرديم؟! پس با شما شريك خواهيم بود.)» خداوند در روز رستاخيز، ميان شما داورى مى‌كند؛ و خداوند هرگز راهى براى تسلّط كافران بر مؤمنان قرار نداده است. (141)

منافقان به گمان خود مى‌خواهند خدا را فريب دهند؛ در حالى كه او آنها را فريب مى‌دهد؛ و هنگامى كه به نماز بر مى‌خيزند، با كسالت برمى‌خيزند؛ ودر برابر مردم ريا مى‌كنند؛ و خدا را جز اندكى ياد نمى‌نمايند. (142)

آنها افراد بى‌هدفى هستند كه نه سوى اينها هستند، و نه سوى آنها. در واقع، نه در صف مؤمنان قرار دارند، و نه در صف كافران. و هر كس را خداوند گمراه كند، راهى براى نجات او نخواهى يافت. (143)

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد!، كافران را به جاى مؤمنان، ولىّ و تكيه گاه خود انتخاب نكنيد. آيا مى‌خواهيد با اين عمل، دليل آشكارى بر ضدّ خود در پيشگاه خدا قرار دهيد؟! (144)

منافقان در پايين‌ترين دركات و طبقات دوزخ قرار دارند؛ و هرگز ياورى براى آنها نخواهى يافت. بنابراين، از طرح دوستى با دشمنان خدا، كه نشانه نفاق است، بپرهيزيد. (145)

مگر كسانى كه توبه كنند، و اصلاح و جبران نمايند و به خدا تمسك جويند، و دين خود را براى خدا خالص كنند؛ آنها با مؤمنان خواهند بود؛ و خداوند به افراد با ايمان، پاداش عظيمى خواهد داد. (146)

اگر شكرگزارى كنيد وايمان آوريد چگونه ممكن است خداوند شما را مجازات كند؟! خداوند در برابر اعمال شما قدردان و از آن آگاه است. (147)