مسيح عليه السلام و عدم كارايى منطق و استدلال در برابر لجاجت آنها، پيامبر صلى الله عليه و آله مأمور مى‌شود از طريق مباهله وارد شود، و صدق گفتار خود را از اين طريق خاص روحانى به ثبوت برساند؛ يعنى با آنها مباهله كند تا راستگو از دروغگو شناخته شود!

مباهله‌ در اصل از ماده بَهْل (بر وزن اهْل) به معنى رها كردن است. به همين جهت هنگامى كه حيوان را، به حال خود واگذارند و پستان آنرا- براى جلوگيرى از نوشيدن نوزادش- در كيسه قرار ندهند به آن حيوان باهِل مى‌گويند، و ابتهال در دعا به معنى تضرع و واگذارى كار به خدا است.

و گاه اين واژه را به معنى هلاكت و لعن و دورى از خدا معنى كرده‌اند آن نيز به خاطر رها كردن و واگذار نمودن بنده به حال خويش و خروج از سايه لطف خدا است، اما از نظر مفهوم متداول كه در آيه به آن اشاره شده؛ مباهله به معنى نفرين كردن دو نفر به همديگر است. به اين ترتيب كه وقتى استدلالات منطقى سودى نداشت، افرادى كه با هم درباره يك مسأله مهم دينى گفتگو دارند در يكجا جمع مى‌شوند، و به درگاه خدا تضرع مى‌كنند و از او مى‌خواهند كه دروغگو را رسوا سازد و مجازات كند؛ همان كارى كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله در برابر مسيحيان نجران كرد، كه در آيه به آن اشاره شده است.

با توجه به آنچه گفته شد نگاهى به تفسير آيه مى‌اندازيم، مى‌فرمايد:

«هر گاه (مسيحيان) بعد از علم و دانشى كه به تو رسيده (درباره نفى الوهيت مسيح عليه السلام و تثليت و انحرافاتى از اين قبيل) با تو به بحث و ستيز برخيزند، به آنها بگو: «ما فرزندان خود را دعوت كنيم شما نيز فرزندان خود را فَمَن حاجَّكَ فيهِ مَن بَعدِ ما جائَكَ مِنَ العِلمِ فَقُل تَعالَوا نَدْعُ ابنائَنا وَ ابنائَكُم‌ ما زنان خويش را دعوت نماييم، و شما نيز زنان خود را، (وَ نِسائَنا وَ نِسائَكُمْ) ما از نفوس خود (و كسى كه همچون جان ما است) دعوت مى‌نماييم و شما نيز نفوس خود؛ (وَ انفُسَنا وَ انفُسَكُمْ).