فلسفه بعثت پيامبران از ديدگاه قرآن‌

اشاره‌

ارسال رسل و انزال كتب، و به تعبير ديگر «بعثت پيامبران الهى» و نزول كتاب‌هاى آسمانى، رابطه مستقيمى با جهان بينى قرآن دارد.

هنگامى كه قرآن مى‌گويد: وَ مَا خَلَقْتُ الجِنَّ وَ الْانْسَ الَّا لِيَعْبُدُونَ‌: «من جن و انس را نيافريدم مگر براى اين‌كه مسير عبوديت و بندگى مرا طى كنند» [1]

و يا مى‌گويد: يَا أَيُّهَا الْإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحاً فَمُلَاقِيهِ‌: «اى انسان تو با تلاش و رنج به سوى پروردگارت مى‌روى و او را ملاقات خواهى كرد» [2] به خوبى مى‌توان فهميد كه در اين راه طولانى و پرخوف و خطرى كه انسان رو به سوى كمال مطلق يعنى ذات پاك خداوند پيش مى‌رود، هرگز بى‌نياز از رهبران الهى نيست، و طى اين مرحله بى همرهى خضر كردن، نتيجه‌اش گرفتار شدن در ظلمات و گمراهى است.

به همين دليل انبياء به عنوان‌ «رهبران» و كتب آسمانى به عنوان‌ «دستورالعملها» تعيين مى‌شوند، تا «همت» آنها «بدرقه» راه انسان گردد و اين «نوسفران» را همرهى كنند تا به سر منزل مقصود برسند و از «ظلمات» رهايى يابند.

به تعبير ديگر: زندگى اجتماعى انسان نه در مرحله قانون‌گذارى، و نه در مرحله ضمانت اجرا، و نه تأمين عدالت اجتماعى بدون هدايت جهان غيب و ذات پاك الهى ممكن نيست، در حقيقت انبياء و پيامبران حلقه اتصال جهان انسانيت با «عالم غيب‌اند».

با اين اشاره به قرآن باز مى‌گرديم و ببينيم قرآن مجيد در اين زمينه چه مى‌گويد:

1- هُوَ الَّذِى بَعَثَ فِى الْأُمِّيّينَ رَسُولًا مِّنْهُمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ‌

[1]. سوره ذاريات، آيه 56.

[2]. سوره انشقاق، آيه 6.