«قرآن و مسئلّه مهم شفاعت»

اشاره:

بدون شك مجازات‌هاى الهى در قيامت خواه زودگذر باشد يا طولانى و ابدى، خواه جنبه جسمانى داشته باشد يا روحانى، خواه آنها را اثر طبيعى اعمال بدانيم يا قرار دادى، به هر حال جنبه انتقامى ندارد، و همه آنها در مسير تربيت انسان و ضامن اجراى قوانين الهى است كه براى ترقى كمال انسان‌ها تعيين شده است.

به همين دليل در عين اينكه عذاب‌هاى قيامت در قرآن مجيد بسيار شديد توصيف گرديده، راه‌هاى نجات از هر سو به روى انسان گشوده شده، و به گنهكاران فرصت داده مى‌شود كه از راه خطا باز گردند و خويش را اصلاح كنند و به سوى خود راه يابند.

شفاعت يكى از اين راه‌هاست، زيرا شفاعت به مفهوم صحيح كلمه به افراد آلوده هشدار مى‌دهد كه تمام پله‌هاى پشت سر خود را ويران نكنند، و تمام خطوط ارتباطى را با اولياء اللَّه قطع ننمايد، و اگر آلوده گناهانى شدند مأيوس نشوند، و در هرجا هستند بازگشت را شروع كنند و به استقبال رحمت واسعه الهى بشتابند.

بحث شفاعت با تمام ريزه‌كارى‌ها و نكات جالب تربيتى آن كه در آيات فراوانى از قرآن مجيد مطرح شده در همين راستاست.

بهتر اين است به همين اشاره بسنده كرده و براى درك حقيقت و مفهوم شفاعت و پاسخ به تمام مسائل مربوط به آن به خود قرآن باز گرديم و به آيات زير كه به چند گروه تقسيم مى‌شود گوش جان فرا دهيم:

1- فَما تَنْفَعُهُمْ شَفاعَةُ الشَّافِعينَ‌ (مدثر 48).

2- وَاتَّقُوا يَوْماً لاتَجْزى نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئاً وَ لا يُقْبَلُ مِنْها شَفاعةٌ وَ لا يُؤْخَذُ مِنْها عَدْلٌ وَ لا هُمْ يُنْصَرُونَ‌ (بقره 48). [1]

[1]. همين مضمون با تفاوت مختصرى در آيه 254 بقره آمده است.