تازه‌اى در آورد، اين خشت دوّم همان خشت اوّل است و در عين حال خشت تازه‌اى است»!. [1]

طبق اين روايت، پوست‌هاى جديد از همان مواد پوست‌هاى گذشته تشكيل مى‌شود كه در عين تازه بودن صورت، وحدت ماده محفوظ است.

جمعى نيز گفته‌اند: اگر صورت و ماده نيز غير از صورت و مادّه پوست‌هاى پيشين باشد مشكلى ايجاد نمى‌شود، چرا كه عذاب را در قيامت روح انسان مى‌چشد نه پوست‌هاى تن تعبير به‌ لِيَذُوقُوا العَذابَ‌ (تا آنها يعنى كفّار عذاب را بچشند) نيز گواه اين مدّعا دانسته‌اند، به همين دليل بسيار مى‌شود كه انسان گناهى را با عضوى انجام مى‌دهد و مجازات بر عضو ديگر واقع مى‌شود، مثلًا شراب مى‌نوشد، و هشتاد ضربه تازيانه بر پشت او مى‌زنند، اين به خاطر آن است كه آزار دادن جسم، وسيله‌اى است براى آزار روح.

در سوّمين آيه اشاره به كيفر ديگرى درباره گروهى‌از بدكاران مى‌كند كه درهم و دينار و طلا و نقره را به صورت گنج در مى‌آورند و حقّ آن را ادا نمى‌كنند، مى‌فرمايد: «آنها كه طلا و نقره را گنجينه (ذخيره و پنهان) مى‌سازند و در راه خدا انفاق نمى‌كنند به مجازات دردناك بشارت ده) (وَ الذَّينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الفِضَّةَ وَ لا يُنْفِقُونها في سَبيلِ اللَّه فبَشِّرِهُمْ بِعذابٍ اليمٍ»

سپس به گوشه‌اى از اين «عذاب اليم» اشاره كرده، مى‌فرمايد: «در آن روز كه آن سكّه طلا و نقره را در آتش جهنّم داغ و سوزان كرده و با آن صورت‌ها و پهلوها و پشتهايشان را داغ مى‌كنند» (يَوْمَ يُحْمى عَلَيْها في نارِ جَهنَّمَ فَتُكْوي بِها جِباهُهُمْ وَ جُنُوبُهُمْ وَ ظُهُورُهُمْ).

و به آنها گفته مى‌شود: «اين همان چيزى است كه براى خود گنجينه ساختيد پس بچشيد چيزى را كه براى خود اندوختيد»! (هذا ما كَنَزْتُمْ لِانْفُسِكُمْ فَذُوقُوا ما كُنْتُم تَكْنِزُونَ).

اين تعبير به سؤال مهمّى كه در زمينه تمام آيات مربوط به عذاب شديد الهى در قيامت است پاسخ مى‌دهد.

و آن اينكه اين مجازات‌ها محصول اعمال مردم و نتيجه كارهاى خود آنهاست كه در آن روز به اين‌

[1]. نورالثقلين، جلد اوّل، صفحه 494، حديث 314.