ثالثاً از آنجا كه ذات و صفات خدا بى‌نهايت است، بدون شك جلوه‌هاى روحانى و معنوى او نيز پايان نمى‌گيرد، هر روز لطف و عنايت تازه‌اى و هر دم رحمت و هدايت جديدى بر بهشتيان و مقربان درگاهش مى‌فرستد، به گونه‌اى كه اصلًا تكرارى در آن نيست مگر بى‌نهايت ممكن است مكرر شود؟!.

نعمت‌هاى مادى نيز جلوه‌هاى رحمانيت و رحيميت اويند، آنها نيز حد و نهايتى به خود نمى‌پذيرند.

چه مانعى دارد همان درختان بهشتى، همان نهرها، همان گل‌ها، همان رنگ و بوها، همان شراب‌هاى طهور، هر روز و هر ساعت رنگ و بوى تازه‌اى، و شكل و عطر جديدى داشته باشند؟ دائماً رنگ عوض كنند، دائماً دگرگون شوند، دائماً چهره نو پيدا كنند، به گونه‌اى كه يك غذا و يك منظره فقط يكبار در تمام عمر بهشتيان ديده شود و مورد استفاده قرار گيرد! (عجب صحنه‌اى!).

پاره‌اى از آيات قرآن و روايات اسلامى نيز اين مطلب را تأييد مى‌كند.

در آيه 29 سوره رحمن مى‌خوانيم: (كُلُّ يَوْمٍ هُوَ في شَأْنٍ) «او هر زمان در شأن و كارى است»!.

مفسران در تفسير اين آيه بيانات بسيار متنوع و گوناگونى دارند كه هر كدام به يكى از افعال خداوند مسأله آفرينش و مرگ انسان‌ها، يا رزق و حيات آنها يا عزّت و ذلت اقوام، يا آمرزش گناهاى و برطرف ساختن اندوه‌ها، يا فراهم ساختن منافع و دفع زيان‌ها، اشاره مى‌كند، ولى بدون شك آيه مفهوم گسترده‌اى دارد كه هرگونه دگرگونى را در اوضاع جهان در بر مى‌گيرد، و از آنجا كه دليلى بر تخصيص آيه به دنيا در دست نيست بلكه ذكر اين آيه بعد از آيه‌ «كُلُّ مَنْ عَلَيْها فانٍ وَ يَبْقى وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الجَلالِ وَ الاكْرامِ»:

«تمام كسانى كه روى زمين هستند فانى مى‌شوند و تنها ذات ذو الجلال و گرامى پروردگارت باقى مى‌ماند» مى‌تواند قرينه‌اى باشد بر اينكه دگرگونى‌ها و تنوع‌ها در سراى ديگر نيز ادامه دارد، و بهشتيان به اراده خداوند هر روز در شأن و در كارى هستند.

بعضى از مفسران نيز «كل يوم» را تعميم داده و ايام دنيا و آخرت را هر دو مشمول آن دانسته‌اند. [1]

در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم: انَّ اللَّه خَلَقَ جَنَّةً لَمْ يَرَها عَيْن، وَلَم يَطَّلْعِ عَلَيْها مَخْلُوقٌ، يَفْتَحُها الرَّبُّ تَبارَكَ وَ تَعالى كُلَّ صَباحٍ فَيَقُولُ ازْدادِي طِيْباً! ازْدادي ريحَ‌!: «خداوند بهشتى آفريده كه هيچ چشمى نديده، و هيچ مخلوقى از آن آگاه نيست، پروردگار متعال هر صبحگاه آن را مى‌گشايد و مى‌گويد: بوى خوشت را افزون كن! و نسيمت را بيفزاى»!. [2]

[1]. تفسير روح‌المعاني، جلد 27، صفحه 96.

[2]. بحارالأنوار، جلد 8، صفحه 199، حديث 198.