چنين آثارى را به بار آورد، حتماً اين اثر نتيجه نشاط معنوى فوق‌العاده روحانى آنهاست كه در جسم آنان پرتوافكن مى‌گردد، ذيل آيه نيز شاهد و گواه اين معناست.

7- احساس خشنودى خدا!

هيچ چيزى براى انسان لذّت بخش‌تر از اين نيست كه احساس كند محبوب عزيز و دلبند و والا مقامش از او راضى است، اين احساس رضايت آنچنان نشاطى به انسان مى‌بخشد كه با هيچ چيز برابر نيست.

آرى لذّت درك رضاى محبوب، از بزرگترين لذّات معنوى است، لذّتى است آميخته با احساس شخصيت و ارزش وجودى، چرا كه اگر ارزش و شخصيتى نداشت از سوى محبوب بزرگش پذيرفته نمى‌شد.

قرآن مجيد كراراً به اين نكته لطيف اشاره كرده و بر آن تكيه نموده است: در آيه 15 سوره آل‌عمران بعد از ذكر باغ‌هاى سرسبز بهشتى و همسران پاك و پاكيزه، مى‌افزايد: وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ‌: «براى پرهيزكاران خشنودى خداوند است».

اين نعمتى است برتر از همه آنها كه در يك جمله كوتاه و سربسته بيان شده است.

در آيه 72 توبه از اين مسأله كمى پرده بالاتر مى‌زند و بعد از بيان شمّه‌اى از نعمت‌هاى مادى بهشت از جمله باغ‌هاى پرطراوتى كه نهرها از زير درختانش جارى است و همچنين مسكن‌هاى پاكيزه بهشتى، مى‌افزايد: وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ اكْبَرُ: «و رضا و خشنودى خدا از همه اينها برتر است»! سپس آيه را با اين جمله پايان مى‌دهد: ذلِكَ هُوَ الْفَوزُ الْعَظيمُ‌: «پيروزى بزرگ همين است»!.

تعبير به «اكبر» و همچنين‌ ذلِكَ الْفَوزُ الْعَظيمُ‌ به خوبى نشان مى‌دهد كه هيچ موهبتى از مواهب الهى به اين پايه نمى‌رسد، به گونه‌اى كه جمله اخير كه مفهوم حصر را در بردارد مى‌گويد: «پيروزى بزرگ همين است و بس»!

بارها گفته‌ايم ما هيچيك از مواهب مادى جهان ديگر را نمى‌توانيم در يك قفس دنيا و محيط محدود در فكر خود ترسيم كنيم، تا چه رسد به آن نعمت بزرگ روحانى و معنوى يعنى‌ «رضوان اللَّه».