جالب اينكه در مورد لباس‌هاى بهشتى تنها سخن از رنگ سبز است، شايد به اين دليل كه از شادترين و زيباترين رنگ‌هايى است كه در عالم طبيعت و آفرينش پيدا مى‌شود، گياهان عموماً سبزند و درياها و آب‌هاى متراكم گاه نيلگون و گاه سبز به نظر مى‌رسد، به همين دليل روح انسان آشنايى زيادى با اين رنگ دارد و رنگ سبز روح را نوازش مى‌دهد، بعضى از دانشمندان رنگ سبز را مسكن و آرامبخش مى‌دانند.

در كتابى كه در زمينه «بهداشت و لباس» نوشته شده، چنين مى‌خوانيم: «رنگ سبز در درمان بيمارى‌هاى عصبى و روانى و هيسترى، خستگى، درك بهتر و تحمل‌پذير بودن، اميدوار شدن، معتدل گشتن، برطرف شدن بى‌خوابى، پائين آمدن فشار خون، تسكين درد اعصاب و ميگرن مؤثر است، كسانى كه در برخورد اوّل رنگ سبز را انتخاب مى‌كنند اغلب مهربان و صميمى و از تعادل روحى برخوردارند.

كارگرانى را به سه دسته تسقيم كردند، به يكدسته صندوق‌هاى سبز و دسته ديگر سياه و دسته سوم خاكسترى رنگ دادند، اغلب مراجعين به درمانگاه از گروه دوّم و سوّم به علت درد كمر يا دردهاى ديگر بوده‌اند.

پل سياهى در لندن بود كه زياد به روى آن انتحار مى‌شد، هنگامى كه آن را به رنگ سبز در آوردند اين مسأله كاهش زيادى يافت!. [1]

و از قديم معروف بوده است كه سه چيز غم و اندوه را مى‌برد: آب و سبزه و صورت زيبا!

اين سخن را با گفتارى از يكى از مفسّران پايان مى‌دهيم او نقل مى‌كند كه لباس‌هاى بهشتى به قدرى زيباست كه اگر يكى از آن را در دنيا بگسترانند اهل دنيا مدهوش مى‌شوند! [2]

زينت‌هاى بهشتى- از لباس بهشتيان سخن گفتيم از زينت‌هاى آنها نيز سخن بگوييم: زينت مناسب معمولًا اثر روانى دارد و به روح انسان نشاط و شادابى مى‌دهد، و چنانچه از حد اعتدال خارج نشود امرى پسنديده است، و به همين دليل هم در قرآن، و هم در روايات اسلامى، تأكيد شده كه مسلمانان حتى در حال عبادت زينت‌هاى مشروع را فراموش نكنند: لباس‌هاى پاكيزه، رنگ‌هاى مناسب، شانه زدن موها به كار بردن عطريات و بوى خوش و استفاده از انگشترهاى مخلتف. از آيات متعددى استفاده مى‌شود كه بهشتيان نيز خود را با انواع زينت‌ها تزيين مى‌كنند و از اين لذت روانى نيز بهره كافى مى‌گيرند.

در سه آيه از آيات قرآن آمده است: يُحَلَّوْنَ فيها مِنْ اساوِرَ مِنْ ذَهَبٍ: «آنها در بهشت با دستبندهايى از

[1]. اولين دانشگاه و آخرين پيامبر از مرحوم شهيد دكتر پاك نژاد، جلد 18، صفحه 133- 134.

[2]. روح المعانى، جلد 15، صحفه 249.