جاودانه در آن مى‌مانند، و اين است پاداش كسى كه خود را پاك و پاكيزه كند»! (وَمَنْ يَأْتِهِ مُؤْمِناً قَدْ عَمِلَ الصّالِحاتِ فَاولئكَ لَهُمْ الدَّرَجاتُ الْعُلى جَنّاتُ عَدْنٍ مِنْ تَحْتِهَا الأنْهارُ خالِدينَ فيها وَ ذلِكَ جَزا، مَنْ تَزَكّى).

«تَزَكّى» از ماده «تزكيه» به معناى پاكسازى است كه هم پاكى عقيده را شامل مى‌شود و هم پاكى گفتار و عمل را، و در حقيقت بهشت جايى است كه از هر نظر پاك و پاكيزه است، و طبيعى است كه غير پاكان را در آن راهى نيست.

بعضى از مفسران گفته‌اند كه در اين آيه‌ «درجات عالى بهشت» براى كسانى قرار داده شده كه داراى ايمان و عمل صالح و تزكيه‌اند، بنابراين مانعى ندارد كه «درجات پائين‌تر» از آن كسانى باشد كه در عين داشتن ايمان، اعمال نيك و بد را به هم آميخته و گاه مرتكب خلاقى شده‌اند (ولى حتى آنها نيز تا شستشو و پاك نشوند به بهشت كه محل پاكان است راه نخواهند يافت) به اين نكته نيز بايد توجه داشت كه احتمال داده شده اين قسمت از آيات از زبان ساحران فرعونى نباشد بلكه مستقيماً كلام خود پروردگار باشد، ولى مى‌دانيم نتيجه هر دو در اينجا يكى است.

14- «انفاق» و «استغفار»

استغفار از گناهان، و توبه به درگاه پروردگار، و انفاق در وسعت و پريشانى، و فرو بردن خشم و عفو و گذشت، و عدم اصرار بر گناه، مجموعه‌اى است كه در آيات سوره آل‌عمران (133 تا 136) نويد بهشت درباره آن داده شده است، مى‌فرمايد: (وَسارِعُوا الى مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَ جَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّمواتُ وَ الأرْضُ اعِدَّتْ لِلْمُتَّقِينَ» سبقت جوييد براى رسيدن به مغفرت پروردگارتان و بهشتى كه وسعت آن پهنه آسمان و زمين است، و آماده براى پرهيزگاران شده».

سپس به شرح طبقات آنها پرداخته آنان را كسانى توصيف مى‌كند كه در شادى و غم در راه خدا انفاق مى‌كنند، و خشم خويش را فرو مى‌برند، و از گنهكاران مى‌گذرند، و نيكوكارند و كسانى كه وقتى مرتكب كار زشتى مى‌شوند، يا به خود ستم مى‌كنند، به ياد خدا افتاده، و از گناهان خويش توبه مى‌نمايند (الَّذينَ يُنْفِقُونَ في السَّرّاءِ وَ الضَرّاءِ وَ الْكاظِمينَ الْغيْظَ وَ الْعافينَ عَنِ النَّاسِ وَ اللَّه يُحِّبُّ الْمُحْسِنينَ- وَ الذَّينَ اذا فَعَلَوا فاحِشَةً اوْ ظَلَمُوا انْفُسَهمْ ذَكَرَوُا اللَّه فَاستتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ ...).