بهشت و بهشتيان‌

اشاره‌

تمام بحث‌هاى معاد سرانجام به يكى از دو نقطه ختم مى‌شود: «بهشت» و «دوزخ».

بهشت يعنى كانون انواع مواهب نعمت‌هاى الهى، اعم از معنوى و مادى، و دوزخ كانون انواع رنج‌ها و شكنجه‌ها و حرمان‌ها از هر قبيل.

در اينكه حقيقت بهشت چيست؟ و چگونه است؟ و در كجاست؟ و هم اكنون وجود دارد يا بعداً آفريده مى‌شود؟ سخن بسيار است، و مى‌توان براى يافتن پاسخ اين سؤالات از تصريحات يا اشاراتى كه در آيات قرآن آمده است كمك گرفت.

بعلاوه آيات بيشمارى درباره صفات بهشت و بهشتيان، و نعمت‌هاى مختلف بهشتى، باغ‌ها و نهرها و چشمه‌ها، طعام‌ها و شراب‌هاى طهور، لباس‌ها، و همسران، و دوستان، و خدمتگزاران، و احترام و اكرام فوق‌العاده از سوى فرشتگان و نيز مواهب معنوى و لذات روحانى، در قرآن آمده است كه بخش عظيمى از آيات مربوط به «معاد» را تشكيل مى‌دهد.

باز در اينجا اشاره به اين نكته را ضرورى مى‌دانيم كه ما هر ترسيمى از بهشت در ذهن خود داشته باشيم، و هر فكرى در سر بپروانيم با معيارها و مفاهيمى است كه از مواهب اين جهان داريم، و قطعاً ترسيم كامل بهشت نخواهد بود كه آن چيزى است برتر و بالاتر و فراتر و عميق‌تر از آنچه ديده‌ايم و نوشته‌ايم و خوانده‌ايم، و فراتر از جهان ما.

ولى با اين‌حال مى‌توان يك ترسيم اجمالى و شبح مانند، با مطالعه آيات و روايات از آن در دست داشت، ترسيمى كه داراى بعد تربيتى فوق‌العاده‌اى است، و در واقع هر انسانى را كه داراى هرگونه انگيزه معنوى و مادى باشد به سوى خود فرا مى‌خواند و جلب و جذب مى‌كند، و او را براى نيل به آن به تهذيب نفوس و پاكسازى عقيده، و پاكى اعمال و درستى گفتار و رفتار دعوت مى‌نمايد.

با اين اشاره به قرآن باز مى‌گرديم و آيات مربوط به بهشت را در گروه‌هاى مختلف، با گوش جان، از زبان قرآن مى‌شنويم.