كار مى‌رود، ولى «وعيد» تنها در موارد وعده‌هاى شرّ گفته مى‌شود، و لذا «ابن منظور» در لسان العرب آن را به تهديد تفسير كرده است، و واژه «ايعاد»، نيز به همين معنى آمده است.

به هر حال، اين نام اشاره پرمعنايى به تمام مجازات‌هاى روز قيامت است، اعم از مشكلات صحنه محشر و دادگاه عدل الهى، و مجازات‌هاى دوزخ، و اعم از كيفرهاى مادى و معنوى، مانند رسوايى در ميان خلائق، و دور ماندن از فيض قرب پروردگار.

در اينكه منظور از نفخ صور در اين آيه، نفخه مرگ و پايان دنياست، و يا نفخه حيات و آغاز آخرت؟ در ميان مفسّران گفتگو است، ولى آيه بعد از اين آيه كه مى‌گويد: وَ جائَتْ كُلُّ نَفْسٍ مَعَها سائِقٌ وَ شَهِيْدٌ: «و هر انسانى وارد محشر مى‌گردد در حالى كه همراه او سوق دهنده و گواهى دهنده است» دليل بر آن است كه منظور نفخ دوم است، و روز وعيد نيز همان روز است. [1]

20- الْيَوْمُ الْحَقُ‌

اين نام نيز يك‌بار در قرآن مجيد در سوره نبأ آيه 39 آمده است كه اشاره به روز رستاخيز كرده و مى‌فرمايد: ذالِكَ الْيَوْمُ الْحَقُ: «آن روز، روز حق است» آرى واقعيتى است انكارناپذير، واقعيتى است كه به تمام عالم آفرينش مفهوم مى‌بخشد، و اگر آن روز نبود، واقعيت اين جهان مفهوم نداشت.

اصولًا دنيا، سرابى بيش نيست، و در واقع «مجاز» است نه «حقيقت»، فناست نه بقا، مرگ است نه حيات، آرى حقيقت و واقعيت و مفهوم اصلى حيات در قيامت تجلّى مى‌كند (وَ انَّ الدّارَ الْاخِرَةَ لَهِىَ الْحَيَوانُ): «سراى آخرت حيات حقيقى است» (عنكبوت 64).

بعضى از مفسّران در تفسير حقانيت آن روز به سه نكته اشاره كرده‌اند:

1- آن روز حق است و غير از آن باطل، چرا كه ايام دنيا باطلش بيش از حق مى‌باشد.

2- حق به معناى وجود ثابت است و به همين جهت خدا را حق مى‌گويند چرا كه فنايى براى او تصور نمى‌شود، روز قيامت نيز چنين است، بنابراين حق است.

3- آن روز روزى است كه شايسته عنوان يوم است چرا كه در آن روز روشن، اسرار مخفى آشكار

[1]. همين معنا را بسيارى از مفسّران مانند ابوالفتوح رازى، علّامه طباطبايى، فخررازى، آلوسى در روح المعانى و مراغى در تفسير خود ذيل آيه فوق پذيرفته‌اند.