در قرآن مجيد در مورد اخلال گران به امنيّت اجتماعى و آنها كه حمله مسلّحانه به جان و مال و ناموس مردم مى‌كنند، مجازات بسيار شديدى ذكر شده است؛ كه مى‌تواند افراد شرور را بر سر جاى خود بنشاند.

در آيه 33 سوره‌ «مائده» چنين مى‌خوانيم:

انَّما جَزاءُ الَّذينَ يُحابُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ يَسْعَوْنَ فى الارْضِ فَساداً انْ يُقَتَّلُوا اوْ يُصَلِّبُوا اوْ تُقَطَّعَ ايْديهِمْ وَ ارْجُلُهُمْ مِنْ خِلافٍ اوْ يُنْفَوا مِنَ الارْضِ ذلِكَ لَهُمْ خِزْى فِى الدُّنْيا وَ لَهُمْ فِى الآخِرَةِ عَذاب عَظيم‌: «كيفر كسانى كه با خدا و پيامبرش به جنگ بر مى‌خيزند و اقدام به فساد در روى زمين مى‌كنند (و با تهديد اسلحه به جان و مال و ناموس مردم حمله مى‌برند،) فقط اين است كه اعدام گردند؛ يا به دار آويخته شوند؛ يا (چهار انگشت از) دست (راست) را و پاى (چپ) آنهابه عكس يكديگر بريده شود؛ و يا از سرزمين خود تبعيد گردند، اين رسوايى در دنيا است و درآخرت مجازات عظيمى دارند»!

منظور از محارب همان گونه كه در بالا اشاره شد، كسى است كه با تهديد به اسلحه به جان يا مال و ناموس مردم حمله مى‌كند؛ اعم از اين كه به صورت دزدان جادّه‌ها و گردنه‌ها باشد، يا در داخل شهرها و حتّى افراد چاقوكش كه با تهديد به اسلحه سرد به جان و مال و نواميس مردم هجوم مى‌آورند نيز مشمول اين مجازات هستند، و قابل توجّه اينكه اين مهاجمان بر مردم، به عنوان محاربان با خدا و پيامبر صلى الله عليه و آله معرّفى شده‌اند؛ و اين دليل بر تأكيد فوق العاده‌اى است كه اسلام درباره رعايت آزادى و امنيّت اجتماعى و حقوق انسان ها دارد.

در اينكه مجازات هاى چهار گانه فوق (اعدام با اسلحه، به دار آويختن، قطع انگشان، و تبعيد) به صورت تخيير است و قاضى مى‌تواند هر يكى از آنها را انتخاب كند؟ و يا به صورت معيّن باشد و هر كدام تناسب با يكى از جنايات آنها دارد؛ به اين ترتيب كه:

براى محاربانى كه دست به كشتن مردم بى گناه زده‌اند مجازات اعدام، و آن‌ها كه به‌