قرآن در آغاز
هر سوره (به جز سوره برائت) و در خلال چندين آيه ديگر به ما آموخته كه هر كار را
با نام خدا آغاز كنيم، و فضاى روح و جان خويش را با نامش عطرآگين سازيم.
به نام
«اللَّه» كه جامع همه صفات كماليه است.
به نام
خداوندى كه «رحمن» و «رحيم» است.
به نام او كه
بر هر چيز قادر و تواناست.
به نام او كه
از همه چيز و از همگان با خبر و آگاه است.
اين نام
مقدّس قلب را جلا، روح را صفا، و جان را نشاط مىبخشد.
يادآورى رحمت
عام و خاصش دنيايى از اميد به همراه مىآورد.
و يادآورى
قدرت و تواناييش به انسان در برابر انبوه مشكلات قدرت و توان مىدهد.
و بالاخره
يادآورى علم و آگاهيش از همه كس و از همه چيز به ما نويد مىدهد كه ما هرگز تنها
نيستيم.
مسلّماً هر
كارى را با اين روحيه آغاز كنيم به انجام مىرسد، و هر جهاد و تلاشى را با اين
برنامه شروع نماييم پيروز خواهيم شد.
به همين دليل
بهتر است كه نخستين بحث اين كتاب را همين موضوع (آغاز هر كار به نام خدا) قرار
دهيم.
نخست آيات
مربوط به اين معنا مورد بررسى قرار مىگيرد. سپس ترجمههاى آن، و
بعد از آن «تفسير و جمعبندى» مورد توجه خواهد بود و در مرحله چهارم كه آخرين
مرحله است بحثهايى را كه مكمل اين مطالب است تحت