12- آيا فداكارى و از خود گذشتگى امكان‌پذير است؟

سؤال‌

مى‌گويند تمام فعّاليّتهاى انسان به منظور به دست آوردن يك رشته منافع مادّى و روحى و يا دفع ضرر از ناحيه جسم و روان صورت مى‌گيرد، حتّى آن رشته از كارهاى انسانى مانند كمك به بينوايان و تربيت فرزندان كه جنبه عاطفى و نوع‌دوستى دارد، باز از اين اصل مستثنا نيست؛ زيرا انسان از طريق كمك و ابراز محبّت و علاقه به آنان، بر روان مضطرب خود آرامش بخشيده و خويشتن را از شكنجه وجدان كه نتيجه مشاهده اين مناظر رقتّبار است رها مى‌سازد.

با توجّه به اين اصل كه محرّك انسان در تمام فعّاليّتها و كارها، همان موضوع منفعت‌طلبى و سودجويى جسمى و روانى اوست، چگونه مى‌شود كه برخى از كارها يك نوع ايثار و فداكارى و جانبازى و از خود گذشتگى شمرده مى‌شود؟

مهر و عاطفه مادر عالى‌ترين مظهر جانبازى و فداكارى است، در حالى كه مادر از ابراز هر نوع مهر و علاقه به فرزند خويش لذّت مى‌برد و خوددارى از كمك و تربيت كودك او را شكنجه مى‌دهد و ناراحت مى‌سازد مع‌الوصف- چگونه مى‌توان مهر مادر را عشق پاك و دور از هر نوع آلايش شمرد و عمل او را يك نوع جانبازى و فداكارى صد در صد ناميد؟