يعنى «واجب الوجود و نامتناهى» و وجود از خود داشته باشد و جمع ميان اين حالات و صفات مختلف، همان جمع ميان دو نقيض است.

همچنين سؤال از اين كه خداوند مثلًا مى‌تواند جهان را در تخم مرغى جاى دهد، سؤال از ايجاد يك امر محال است زيرا عقل روى يك سلسله محاسبات و مشاهدات روشن دريافته است كه بايد ظرف از مظروف (چيزى كه داخل ظرف است) بزرگتر باشد و محال است يك شى‌ء بزرگ با وصف بزرگى، در ظرفى كوچكتر از خود جاى گيرد.

بنابر اين تمنّاى اين كه جهانى در ميان تخم مرغى جاى گيرد، تمنّاى يك امر محال از خداست و از بيانات گذشته روشن گرديد كه امور محال از قلمرو قدرت مطلقاً خارج مى‌باشد و همواره قدرت بر امر ممكن تعلّق مى‌گيرد. [1] درباره سؤال سوّم كه آيا خداوند مى‌تواند موجودى را بسازد كه نتواند آن را نابود كند، عين همين بيان حكمفرماست و تمنّاى آن از خدا، تمنّاى آن از خدا، تمنّاى يك امر محال مى‌باشد.

زيرا از آن‌جا كه يك چنين موجودى مخلوق و آفريده خداست، بايد ممكن باشد و هر امر ممكن ذاتاً فناپذير است. هرگاه فرض كنيم كه اين موجود فناپذير نيست، در اين صورت بايد فرض كنيم كه او واجب الوجود است و نتيجه آن اين است كه يك شى‌ء در يك آن هم «ممكن» و هم «واجب» باشد و به عبارت ديگر: از آن نظر كه آفريده خداست، بايد ممكن باشد ولى از اين نظر كه فناپذير نيست، ناچار بايد واجب باشد و اين همان تمنّاى جمع ميان دو نقيض است.

[1]. و به عبارت ديگر تمنّاى اين كه جهانى در ميان تخم مرغى قرار گيرد، نيز تمنّاى جمع ميان دو نقيض است، زيرا از اين كه «ظرف» تخم مرغ است ناچار مظروف بايد كوچكتر از آن باشد ولى از آن‌جا كه «مظروف» جهان با عظمت است، ناچار بايد مظروف آن ميلياردها برابر بزرگتر از ظرف خود باشد و فرض اين كه يك شى‌ء در يك آن، هم كوچك و هم بزرگ باشد، فرض جمع ميان دو نقيض است (براى توضيح بيشتر به كتاب «خدا را چگونه بشناسيم» مراجعه فرماييد).