«... وَمَا جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ الَّتِى كُنْتَ عَلَيْهَا الَّا لِنَعْلَمَ مَنْ يَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّنْ يَنْقَلِبُ عَلَى عَقَبَيْهِ ...؛ و ما آن قبله‌اى را كه قبلًا بر آن بودى، تنها براى اين قرار داديم كه افرادى كه از پيامبر پيروى مى‌كنند، از آنها كه به جاهليت باز مى‌گردند مشخص شوند ...» [1] استفاده مى‌شود كه اين موضوع صرفاً به منظور تربيت مسلمانان بوده و براى پرورش روح اطاعت در افراد تازه مسلمان و پيشرفت هدف مقدّس اسلام صورت گرفته است.

اعراب حجاز مخصوصاً اهل مكّه علاقه زيادى به سرزمين خود داشتند، لذا در آغاز كار لازم بود برخلاف تمايل نفسانى و تعصّبات محلّى، كعبه را براى مدّتى رها كنند و به طرف بيت المقدّس نماز بگزارند تا تعصّب‌ها در آنها كشته شود و روح اطاعت و فرمانبردارى در آنها تحكيم گردد.

علاوه بر اين، مسلمانان بايد براى مدّتى به طرف بيت المقدّس-/ مركز قدرت و پايتخت يهود-/ توجّه كنند و عبرت بگيرند؛ بيت المقدّس موزه عبرت جهان و جايگاه عزّت و ذلّت بنى‌اسرائيل است. در بيت المقدّس علل انحطاط و ترّقى اين قوم مشهود است. بنى اسرائيل با ذلّت از مصر به آن‌جا آمدند و با جهاد و فداكارى به عزّت رسيده‌ند و سپس در اثر پشت پا زدن به دستورات خدا در سراشيبى سقوط قرار گرفتند. زندگى آنها براى مسلمانانى كه تازه وارد اين دين مقدّس شده بودند درس عبرتى محسوب مى‌شد. مسلمانان بايد بدانند كه اگر خانه كعبه قبله هميشگى آنها قرار داده شده نه به خاطر اين است كه يك مركز محلّى و نژادى براى آنها محسوب مى‌شود، بلكه از اين نظر است كه قديمى‌ترين مركز توحيد و خداشناسى بوده و به دست قهرمان بزرگ توحيد بنا و تعمير شده است.

[1]. سوره بقره، آيه 143.