دانسته و در صورت رضايت طرفين، انجام آن را بى‌مانع مى‌دانند. پاپ در ايتاليا از طريق اعلاميه‌اى آن را تحريم نمود و مفتى اعظم مصر آن را بدتر از «پسر خواندگى» كه در آيين اسلام ممنوع است، دانست.

تلقيح مصنوعى دو صورت دارد:

صورت اوّل: نطفه مرد را به همسر خود او تزريق كنند؛ اين نوع تلقيح از نظر دليل فقهى بى‌اشكال است، زيرا دو طرف همسر شرعى و قانونى يكديگرند و مرد و زن حق دارند كه صاحب فرزند شوند؛ در اين قسمت فرق نمى‌كند كه اين كار از طريق آميزش انجام گيرد يا از طريق وسايل طبّى صورت پذيرد. البتّه در انجام امر تلقيح مصنوعى بايد كوشش نمود كه منجر به ارتكاب حرامى نشود؛ مثلًا، مرد بيگانه آن را انجام ندهد، بلكه خود شوهر عهده‌دار آن كار گردد.

صورت دوّم: نطفه مرد بيگانه‌اى به همسر شخص ديگر تزريق گردد؛ اين نوع تلقيح از نظر اسلام كه ازدواج را براساس احتياط و دقّت و پرهيزكارى استوار كرده است بطور مسلّم مجاز نيست و نظر فقهاى بزرگ اسلام نيز همين مى‌باشد و از برخى از روايات كه در باب ازدواج وارد شده است، مى‌توان تحريم آن را استفاده نمود.

گذشته از اين از نظر اصول اخلاقى و اجتماعى و عاطفى، اين كار هرگز صحيح و صلاح نيست و از سه نظر داراى مفاسدى است كه ذيلًا به آنها اشاره مى‌شود:

1-/ از نظر اخلاقى چنين كارى زن را به بى‌بند و بارى جنسى سوق مى‌دهد، زيرا كم كم به آميزش‌هاى نامشروع تشويق مى‌كند و با خود چنين مى‌انديشد كه چه فرق مى‌كند كه نطفه مرد بيگانه از طريق تلقيح مصنوعى وارد رحم او گردد يا از طريق آميزش نامشروع، چه بسا اين زن پس از انجام گرفتن اين عمل ولو به رضايت شوهر، اقدام به آميزش‌هاى نامشروع نيز بنمايد، زيرا اين كار براى او از