ازدواج غير همخون خواهد بود (در ذيل توضيح بيشترى در اين باره خواهد شد).

اگر دو فرد مبتلا به يك بيمارى ارثى غالب، ازدواج كنند، تمامى فرزندان داراى ژن‌هاى غير طبيعى بوده و به عبارت ديگر «هموزيگوت» خواهند بود. فرزندان مبتلا معمولًا بيمارى‌شان شديدتر از هركدام از والدين خواهد بود و شدّت بيمارى بقدرى است كه در بعضى موارد هموزيگوت، قبل از تولّد و يا مدّت كوتاهى بعد از آن ممكن است منجر به مرگ گردد.

حال اگر يكى از والدين، ژن مولّد اين بيمارى ارثى را نداشته باشد تمامى فرزندان مبتلا نشده و بيمارى آنها از پدر و يا مادر شديدتر نخواهد بود.

در مورد يك بيمارى ارثى مغلوب، اگر والدين هر دو «هتروزيگوت» باشند يك چهارم فرزندان به بيمارى مبتلا خواهند شد در حالى كه اگر يكى از والدين «ژن» بيمارى‌زا را نداشته باشد، هيچ كدام از فرزندان به بيمارى مبتلا نخواهد شود. البتّه در شقّ دوّم گرچه نيمى از فرزندان «هتروزيگوت» خواهند بود ولى چون بيمارى ارثى مغلوب است در «هتروزيگوتها» بيمارى نمى‌تواند تظاهر نمايد.

با در نظر گرفتن مراتب بالا توصيه مى‌شود كه حتّى الامكان، افراد ازدواج همخون بپرهيزند؛ ولى بايد توجّه داشت كه اگر دو همسر داراى هيچ‌گونه بيمارى ارثى نباشند ازدواج مزبور كمترين خطرى نخواهد داشت. بنابر اين آنچه بعضى گمان كرده‌اند كه ازدواج‌هاى فاميلى هميشه مضرّ است، كاملًا بى‌اساس مى‌باشد؛ بلكه تنها هنگامى مضرّ است كه داراى يك نوع بيمارى ارثى باشند. منتها براى رعايت احتياط در موارد مشكوك، خوددارى از ازدواج كردن بهتر است و شايد به همين دليل در پاره‌اى از روايات اسلامى ازدواج پسر عمو و دختر عمو جز در موارد استثنايى، نهى شده و ترك آن بهتر معرّفى گرديده است.