شيميايى عرق وجود ندارد.

ضمناً عرق كه از منافذ پوست دفع مى‌شود، بلافاصله در سطح پوست تبخير شده و اين تبخير مانع از نشو و نماى ميكروب‌ها در سطح بدن مى‌شود و حال آن كه ميكروب‌هاى مختلفى ممكن است در ادرار باقى بمانند. از اين جهت مى‌توان حدس زد كه چرا در آيين مقدّس اسلام عرق بدن پاك شمرده شده ولى ادرار محكوم به نجاست گرديده است.

زيرا، اوّلًا: مواد رنگى و اسيد هيپوريك كه منحصراً در تركيب شيميايى ادرار وجود دارند، سم بوده و درجه سميّت آنها زياد است و چنين موادّى در تركيب عرق بدن نيست.

ثانياً: مقدار اوره ادرار كه به نوبه خود سميّت دارد، به مراتب بيشتر از اوره عرق مى‌باشد.

ثالثاً: چون عرق در سطح پوست تبخير مى‌شود، فرصتى براى نشو و نماى ميكروب‌هاى روى پوست باقى نمى‌گذارد.

رابعاً: تركيبات ادرار تقريباً از جهاتى ده برابر غليظتر از تركيبات عرق است و مى‌دانيم كه اين تفاوت مى‌تواند يكى را كاملًا مضر و ديگرى را بى‌ضرر قرار دهد.

از همه اينها گذشته، پرهيز از عرق بسيار مشكل و موجب ناراحتى‌هاى فراوانى است در حالى كه پرهيز از ادرار به هيچ وجه مشكل نيست و اين خود تفاوت ديگرى است.