امام باقر عليه السلام در ضمن امورى كه به يكى از دوستان خود سفارش مى‌كند، مى‌فرمايد:

«همواره به ياد خدا باشيد، زيرا ياد خدا ميان انسان و ارتكاب عمل خلاف، مانع و حائل مى‌گردد». [1] اصبغ بن نباته مى‌گويد اميرمؤمنان عليه السلام فرمود: «در دو موقع به ياد خدا باش، يكى هنگام مصيبت و ديگرى وقتى كه با گناه يا خلافى روبه‌رو مى‌شوى و ياد خدا در موقع روبه‌رو شدن با گناه مهمتر است؛ زيرا ياد وى ميان انسان و گناه حائل مى‌گردد».

بديهى است توجّه به خدا درجاتى دارد و هرگز در همه جا يكسان نيست، گاهى به مرحله‌اى مى‌رسد كه انسان را در برابر هر نوع گناه بيمه مى‌كند و ارتكاب گناه به صورت يك محال عادى در مى‌آيد، آنان افرادى هستند كه در پرتو ياد خدا قلوبى آرام، دل‌هايى بيدار، ديدگانى پر فروغ، گوش‌هايى شنوا و نفوسى فرمانبردار دارند.

در بسيارى از مردم، ياد خدا در درجه متوسّطى قرار دارد، مثلًا افرادى پيدا مى‌شوند كه در عين اين كه به برخى از گناهان آلوده مى‌گردند، ولى به هيچ وجه حاضر نمى‌شوند خونى بريزند، مال يتيمى را بخورند و به ناموس كسى تجاوز كنند؛ زيرا مى‌دانند كه كيفرهاى الهى در اين موارد بسيار سخت و سنگين است و وجدان آنها در برابر گناهان مقاومت مى‌كند.

گاهى ياد خدا بقدرى ضعيف و كم فروغ مى‌گردد كه فقط به صورت زمينه‌اى براى ترك گناه جلوه مى‌كند، چه بسا عوامل نيرومندترى اثر اين زمينه را خنثى مى‌سازد، ولى هرگاه ياد خدا در همين صورت كه ضعيف است و به اصطلاح علّت ناقص است پرورش داده شود، مى‌تواند انسان را از بسيارى از گناهان باز دارد.

[1]. ذكر اللَّه على كل حال و هو ان يذكر اللَّه عند المعصية يهم بها فيحول ذكر اللَّه بينه و بين المعصية. (سفينة البحار، ج 1، ص 486)