حقيقت را در ميان همه افراد بشر بسط و گسترش دهد.

درست است كه پيامبران و امامان نيز قسمت‌هايى از اين برنامه را اجرا كرده‌اند، ولى بر اثر نبودن آمادگى در بسيارى از مردم جهان، اين موضوع جنبه جهانى و عمومى به خود نگرفت و پس از نفوذ در شعاع معيّنى از جامعه‌هاى انسانى متوقّف ماند.

روشن است كه پياده شدن يك چنين برنامه انقلابى جهانى كه به وسيله آن اصول عدالت و دادگرى و حقّ و حقيقت در ميان همه مردم جهان گسترش يابد، شرايط مقدّماتى لازم دارد كه در زير به آنها اشاره مى‌شود و اين شرايط و امكانات جز با مرور زمان و تكامل همه جانبه اجتماع ممكن نيست؛ از جمله:

1-/ آمادگى روحى‌

در درجه نخست بايد مردم جهان براى اجراى اين اصول، تشنه و آماده گردند و تا در مردم جهان تقاضايى نباشد «عرضه» هر نوع برنامه مادّى و معنوى مؤثّر نخواهد بود.

قانون عرضه و تقاضا نه تنها در نظام زندگى اقتصادى حكمفرماست و تقاضايى از مردم نسبت به كالايى نباشد عرضه آن كالا كم اثر خواهد بود، بلكه عين اين نظام در عرضه برنامه‌هاى معنوى و اصول اخلاقى و مكتب‌هاى سياسى و انقلابى نيز حكفرما مى‌باشد و تا در اعماق دل مردم-/ براى اين نوع امور-/ تقاضا و درخواستى نباشد عرضه آن با شكست روبه‌رو شده و كارى از پيش نخواهد رفت.

البتّه گذشته زمان و شكست قوانين مادّى و پديد آمدن بن‌بست‌هاى جهانى و كشيده شدن بشريّت بر لب پرتگاه جنگ، مردم جهان را خسته خواهد كرد و آنان را به اين حقيقت واقف خواهد ساخت كه اصول قوانين مادّى و سازمان‌هاى به اصطلاح بين‌المللى، نه تنها نمى‌توانند مشكلات زندگى را حل كنند و عدالت را در جهان حكمفرما سازند، بلكه همين خستگى و يأس، مردم دنيا را براى پذيرش‌