بعلاوه، زنانى كه به واسطه طلاق از شوهران خود جدا مى‌شوند، از نظر عاطفى نه تنها هيچ‌گونه همبستگى با شوهران سابق خود ندارند، بلكه درباره آنها به شدّت دچار افكار منفى مى‌شوند؛ بنابر اين چگونه قابل قبول است زنانى كه پيوند ازدواج آنها مدّتى پيش قطع شده بود، در تشييع جنازه شركت كنند؟

آيا اين موضوع ثابت نمى‌كند كه تعداد همسران آن حضرت نيز از اين قبيل است؟!

حلّ مسأله‌

آنچه در اين زمينه به نظر مى‌رسد اين است كه اگر فرض كنيم اين عددهاى بزرگ حقيقت داشته است، بايد بگوييم مسلمانان آن عصر به واسطه علاقه خاصّى كه به پيامبر صلى الله عليه و آله داشتند، مى‌خواستند به افتخار خويشاوندى و قرابت با پيامبر نايل گردند و چون پيشواى دوّم، نوه بزرگ آن حضرت و فرزند ارشد اميرمؤمنان بود، گاهى دختران خود را داوطلبانه به حضرت مجتبى عليه السلام تزويج مى‌كردند و تنها به تشريفات عقد شرعى اكتفا مى‌نمودند. بنابر اين آنها زنان افتخارى پيشواى دوّم محسوب مى‌شدند كه صرفاً روى جهت فوق با حضرت وصلت مى‌كردند.

و نيز به احتمال قوى، عدّه‌اى از زنانى كه به نام همسران آن حضرت در تاريخ ثبت شده است، زنان بى‌پناهى بودند كه امام مجتبى عليه السلام تكفّل آنها را به عهده گرفته بود و براى آن كه تحقير نشوند، برحسب ظاهر آنها را تزويج مى‌نمود. [1] يك شاهد اين معنا، جريانى است كه «ابن جوزى» دانشمند معروف جهان تسنّن نقل مى‌كند و خلاصه آن از اين قرار است:

يكى از مسلمانان به نام «عبداللَّه بن عامر» همسر خود را طلاق داد، پس از پايان عدّه، امام مجتبى عليه السلام او را تزويج كرد.

[1]. صلح الحسن، ص 26.