ضمناً از بيانات ياد شده روشن مى‌شود كه خاموش نشستن در برابر دستگاه معاويه كه ظواهر را تا حدودى رعايت مى‌كرد و پرده درى را از حد نگذرانده بود-/ آن هم براى حفظ خون مسلمانان بى‌گناه-/ براى حضرت امام حسن و براى حضرت امام حسين عليهما السلام در ده سال از امامت ايشان ذلّتى نبود.

موضوع مهمّ ديگرى كه بايد بر آنچه گفته شد افزود، اين است كه طبق گواهى تاريخ وضع سياست خارجى مسلمانان در زمان معاويه ايجاب چنان صلحى را مى‌نمود؛ زيرا امپراطور روم شرقى كه جنگ‌هاى داخلى مسلمانان را به دقّت تعقيب مى‌كرد، خود را آماده مى‌ساخت كه اگر جنگ ديگرى ميان امام حسن عليه السلام و معاويه در گيرد، بر مرزهاى كشورهاى اسلامى حمله كند و شكست‌هاى گذشته خود را جبران سازد و اگر چنين حادثه‌اى رخ مى‌داد، ممكن بود ضربه سختى بر پيكر اسلام و مسلمين وارد شود.

چنين شرايطى ايجاب مى‌كرد كه امام مجتبى عليه السلام صلح كند و دشمن را عملًا سرجاى خود بنشاند.