نقل اين گروه، روايات اهل بيت پيامبر صلى الله عليه و آله ضميمه گردد، نزول آيه در روز غدير قطعى مى‌شود.

امّا مسأله ترتيب و نظم آيات كه مشكلى در بسيارى از مباحث براى مفسّران ايجاد كرده است چندان پيچيده نيست؛ زيرا ترتيب نزول سوره‌ها و آيات قرآن با ترتيب فعلى آن كاملًا مغايرت دارد؛ مثلًا سوره‌هايى است كه در مدينه نازل گرديده‌اند و قاعدتاً بايد جاى آنها پس از سوره‌هايى باشد كه «مكّه» نازل شده‌اند و عكس آن نيز چنين است، حتّى برخى از آيات يك سوره در مكّه و بعضى از آن در مدينه نازل گرديده است و چه بسا ميان نزول دو آيه از يك سوره سال‌ها فاصله شده است.

اگر ما شأن نزول آيات را به دقّت بخوانيم و يا لااقل آنچه را كه بالاى سوره‌هاى قرآن نوشته شده است ملاحظه كنيم از هرگونه توضيحى بى‌نياز مى‌شويم؛ سوره‌هايى است كه آنها را سوره مدنى مى‌نامند ولى بعضى آيات آن در «مكّه» نازل شده است، مانند سوره «انفال» كه تمام آن مدنى است مگر از آيه 20 تا 26 كه در مكّه نازل گرديده است و عكس آن نيز در قرآن فراوان است مانند سوره «شعراء» و «كهف» و امثال اينها.

بنابر اين، ترتيب و نظم آيات و روابط آنها هيچ‌گاه نمى‌تواند براى ما در برابر روايات و احاديث قطعى، سند محكمى باشد و روش دانشمندان اسلام در تفسير قرآن نيز همين بوده است و اين موضوع شواهد بسيارى دارد.

هرگز قرآن نظم تأليف بشرى را ندارد كه موضوعى را گرفته و تا آخر سوره آن را تعقيب كند؛ قرآن مجموعه آياتى است كه برحسب حوادث و پيشامدهاى گوناگون و هدف‌هاى مختلف، تدريجاً از طرف خداوند فرستاده شده است؛ چه بسا در يك سوره مقصدهاى مختلف و موضوعات گوناگون مورد بحث واقع شده است و به همين دليل نمى‌توان قبل و بعد آيه‌اى را گواه محكم بر چيزى گرفت و