1- چگونه حضرت على عليه السلام در حال نماز توجّه به سائل داشت؟

سؤال‌

در حالات حضرت اميرمؤمنان على عليه السلام مى‌خوانيم كه يك وقت در موقع نماز آنقدر مستغرق در عبادت و توجّه به خدا بود كه پيكان از پاى مباركش بيرون آوردند و متوجّه نشد، ولى در حالات آن حضرت مى‌خوانيم كه روزى در حال نماز توجّه به حال فقير و سائل نمود و انگشتر به او بخشيد؛ اين دو حالت چگونه با هم جمع مى‌شوند؟

پاسخ‌

بايد توجّه داشت كه ميان «خارج كردن پيكان از بدن» و «بخشيدن انگشتر به فقير» تفاوت بسيارى است؛ زيرا خارج كردن پيكان از بدن صرفاً جنبه شخصى و جسمى دارد و از مقام توجّه كامل به خداوند استغراق در ذات او دور است.

ولى توجّه به حال بنده فقير و محرومى كه در مسجد پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله ناله مظلومانه سر داده و استرحام مى‌كند، يك عمل خدايى و قربى است و با توجّه به خدا تناسب دارد.

در حقيقت او توجّه به خود نداشت، زيرا توجّه به حال بينوا توجّه به خود