هريك از ما در برابر يك سلسله اعمال خارجى كه به قيمت جانمان تمام مى‌شود يك نوع عصمت ومصونيّت داريم و اين نوع مصونيّت زاييده علم ما به لوازم اين گونه اعمال است؛ مثلًا دو كشور متخاصم كه با يكديگر هم مرز مى‌باشند و سربازان هر دو طرف به فاصله كوتاهى به وسيله دوربين‌هاى قوى و نورافكن‌هاى نيرومند و سگ‌هاى كار آزموده مراقب اوضاع و امور مرزى و بالاخص عبور افراد به طرف افراد ديگر مى‌باشند بطورى كه يك گام تجاوز از خطوط مرزى باعث مرگ و كشته شدن افراد مى‌گردد، در اين صورت هيچ انسان عاقلى فكر عبور از آن‌چنان مرزى را در مغز خود نمى‌پروراند تا چه رسد كه عملًا به آن اقدام كند؛ بنابر اين، نسبت به اين عمل يك نوع عصمت دارد. راه دور نرويم هر فرد عاقل و خردمندى در برابر زهر كشنده‌اى كه نوشيدن آن به قيمت جان او تمام مى‌شود و يا سيم لخت برق كه تماس با آن انسان را مى‌كشد و يا باقيمانده غذاى بيمار مبتلا به مرض «جذام» و «سل» با علم به اين كه خوردن آن موجب سرايت بيمارى‌هاى مزبور مى‌گردد، يك نوع مصونيّت و عصمت دارد؛ يعنى، هرگز به هيچ قيمتى اين اعمال را انجام نمى‌دهد و صدور اين اعمال از وى يك محال عادّى مى‌باشد و عامل اين مصونيّت همان تجسّم لوازم اين اعمال است، اين لوازم آن‌چنان در نظر وى مجسّم و محقّق و از نظر ديده عقل، آن‌چنان مسلّم و موجود مى‌باشد كه در پرتو آن فكر اقدام به چنين كارهايى ار در مغز خود نمى‌پروراند تا چه رسد كه عملًا به اين كار اقدام نمايد.

ما ملاحظه مى‌كنيم كه برخى از افراد از خوردن مال يتيم بينوا كوچكترين پروايى ندارند، ولى در مقابل گروهى از خوردن دينارى از حرام امتناع مى‌ورزند؛ چرا اوّلى با كمال بى‌پروايى مال يتيم را حيف و ميل مى‌كند ولى دوّمى از كوچكترين تصرّف خوددارى مى‌نمايد؟ علّت آن اين است كه شخص اوّل، يا اساساً معتقد به لوازم و تبعات اين نوع نافرمانى نيست و يا اگر هم ايمان و اعتقاد