عالى‌تر و كامل‌ترى كه مناسب «امّت تكامل يافته» است برساند.

ولى در عين حال هركدام از اين اديان در زمان و عصر خود كاملترين دين بودند كه براى هدايت مردم از طرف خداوند آمده است.

براى توضيح مى‌توان گفت كه: مجموع اديان آسمانى بسان كلاس‌هاى مختلف دانشكده‌اى است كه دانشجويى در آن به تحصيل و تكميل خود مى‌پردازد؛ آنچه را كه دانشجو در سال‌هاى نخست مى‌آموزد در عين اين كه صحيح و پا برجاست، پايه‌اى است براى كلاس‌هاى بالاتر و مطلبى را كه در كلاس‌هاى بالاتر تحصيل مى‌كند، همگى مكمّل اصولى است كه در سال‌هاى نخست آموخته است.

بنابر اين، برنامه هر كلاسى نسبت به دانشجوى ويژه خود بهترين برنامه است و اگر وضع غير اين باشد (مثلًا براى دانشجويان سال اوّل، برنامه كلاس‌هاى بالاتر پياده شود) جز اتلاف وقت نتيجه‌اى نخواهد داشت؛ همان‌طور كه اگر براى دانشجويان دروه عالى برنامه دوره اوّل اجرا گردد، آنان به هدفى كه براى آن تربيت مى‌شوند نخواهند رسيد.

آيا در اين صورت كسى به خود اجازه مى‌دهد كه بگويد برنامه كلاس‌هاى پايين ناقص است و مطالبى را كه دانشجويان در آن كلاس‌ها مى‌آموزند نارسا مى‌باشد، يا اين كه بايد گفت: برنامه‌هاى هر كلاسى نسبت به دانشجوى ويژه خود، بهترين برنامه‌اى است كه تنظيم شده و آنچه را كه دانشجويى در آن كلاس مى‌آموزد پايه‌اى براى ارتقا به كلاس‌هاى بالاتر است.

همان‌طور كه داورى ما نسبت به كلاس‌هاى يك دانشكده چنين است و برنامه هر كلاس را نسبت به محصّل مخصوص به خود ناقص و نارسا نمى‌دانيم، داورى ما نسبت به اديان گذشته كه براى هدايت و تكميل جامعه انسانى تنظيم و نازل گرديده است نيز چنين مى‌باشد.

و معناى ناسخ بودن آيين اسلام نسبت به آيين‌هاى ديگر و كامل و جامع بودن آن‌