يكى از شيوخ آنها مى‌گويد: روز قيامت كه مى‌شود همه در سيطره جاه من‌اند حتّى محمّد و آلش. يا اينكه مى‌گويند: رجبيّون، كسانى‌اند كه در عالم مكاشفه، شيعه را به صورت خوك مى‌بينند.

براى اطّلاع بيشتر در مورد اين فرقه، مطالبى درباره تاريخچه تصوّف را از كتاب جلوه حق به قلم حضرت آيةاللّه العظمى مكارم شيرازى در اينجا مى‌آوريم.

مورّخان نقل كرده‌اند كه پيش از ظهور اسلام، بلكه پيش از ميلاد حضرت مسيح عليه السلام جمعى بودند كه خود را «عشّاق جمال اللّه» و «الواصل إلى اللّه» معرّفى مى‌كردند، ولى از آغاز پيدايى آنها اطّلاع چندانى در دست نيست، چنانكه اساساً معلوم نيست كه اين مسلك در كدام نقطه جهان پديد آمده است. برخى معتقدند كه از هندوستان و برخى ديگر مبدأ آن را شام و مصر مى‌دانند، امّا در اينكه اين گروه پيش از ميلاد در جهان بوده‌اند شايد هيچ گفت‌وگويى بين مورّخان نيست.

ورود تصوّف به اسلام‌

در قرن دوم هجرى يعنى زمانى كه همّت خلفاى بنى‌عبّاس بر نشر علوم ديگران و ترجمه آنها به زبان عربى قرار گرفت و ازاين‌رو افكار عمومى به جنب‌و جوش افتاد و طبعاً بازار مذاهب گوناگون رونق گرفت، يكى از مسلك‌هايى كه در ميان مسلمين جايگاهى براى خود باز كرد همين مسلك «تصوّف» بود و تدريجاً بر اثر عواملى پيروانى پيدا كرد و به‌خصوص در ميان اهل تسنّن پيروان بيشترى براى آن پيدا شد و سرانجام بساط خود را در ميان «اماميه» هم گسترد و جمعى را به خود مشغول ساخت.

به گواهى پاره‌اى از اخبار، اوّل كسى كه بذر اين مسلك را در سرزمين اسلام پاشيد، ابوهاشم كوفى بود. در كتاب حديقة الشيعه از امام حسن عسكرى عليه السلام روايت شده است كه فرمود:

«انَّهُ كانَ فاسِدَ العَقيدَةِ جِدّاً وَ هُوَ الَّذي ابتَدَعَ مَذهَباً يُقالُ لَهُ «التَّصَوُّفُ‌»

وَجَعَلَهُ مَقَرّاً لِعَقيدَتِهِ الخَبيثَةِ

؛ او مردى فاسدالعقيده بود و همان كسى‌