مى‌گويند لباس شهرت آن است كه برخلاف زندگى انسان است، ولى ما از احاديث اين را نفهميديم و لذا مى‌گوييم: لباس شهرت لباسى است كه انسان بخواهد خود را مشهور به زهد و ورع و تقوا كند، نه هر شهرتى. و اين معنا مطابق با لحن روايات است.

تفسير دوم اين است كه حديث اشاره است به صوفيّه و متصوّفه، زيرا صوفيگرى از صدر اسلام وارد اسلام نشده بود، بلكه از جمله افكار التقاطى و وارداتى است كه از قرن دوم به اين طرف همراه با افكار هندى و يونانى از ممالك ديگر وارد اسلام شد و از طريق ترجمه كتاب‌ها به ممالك اسلامى منتقل گرديد. به اين ترتيب (طبق اين تفسير) حضرت محمّد صلى الله عليه و آله خبر غيبى مى‌دهد كه در آينده در بين امّت من گروهى پيدا مى‌شوند و اين لعن شديد كه در روايت آمده متناسب با انحراف مكتبى است نه انحراف فردى؛ چرا كه ممكن است انسانى را لعن كنند، امّا نه به اين شدّت.

در اينجا با اطّلاعاتى كه از گذشته دارم قدرى به بحث در مورد اين موضوع انحرافى مى‌پردازم:

خطرهاى تصوّف‌

تصوّف خطرى است بس بزرگ براى اسلام و تشيّع و روحانيّت شيعه.

خطر اوّل اين است كه تصوّف راهش را از راه علم جدا مى‌كند. اينان معتقدند كه راه عقل راه منحرفى است كه انسان را به حقيقت نمى‌رسانَد و پاى استدلاليان چوبين است، بلكه بايد راهِ دل را پيمود و استدلالات را دور ريخت.

در خانقاه‌ها كه مراكز آنهاست، سخن از كتاب و علم، بحثى زشت و زننده محسوب مى‌شود. يكى از اصحاب تصوّف در اين باره مى‌گويد: قبلًا كه به مدرسه مى‌رفتم و درس مى‌خواندم و بعد در خانقاه به خدمت شيخ و ساير ياران مى‌رسيدم، كتاب و قلم و دوات را پنهان مى‌كردم كه مبادا آنها ببينند. روزى دواتم‌