اشرار امّت‌

19

يا اباذَر، سَيَكُونُ ناسٌ مِن امَّتي يُولَدُونَ فِى‌النّعَمِ وَيُغذَوْنَ بِهِ هِمَّتُهُم ألوانُ الطَّعامِ وَالشَّرابِ وَيَمدَحُونَ بِالقَولِ أولئِكَ شَرارُ امَّتي.

اى ابوذر، به‌زودى گروهى از امّت من در ناز و نعمت رشد مى‌كند و همّتشان غذاها و نوشيدنى‌هاى رنگارنگ است و اهل ستايش هستند. اينان بدترين امّت من‌اند.

نور هدايت‌

اصل اوّل در اسلام در مورد نعمت‌هاى الهى استفاده از آنهاست. قرآن در اين باره در آيه 32 سوره اعراف مى‌فرمايد: « «مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللَّهِ الَّتِى أَخْرَجَ لِعِبَادِهِ وَالطَّيّبَاتِ مِنَ‌الرّزْقِ»؛ بگو: چه كسى زينت‌هاى الهى را كه براى بندگان خود آفريده و روزى‌هاى پاكيزه را حرام كرده است؟».

و در آيه 51 سوره مؤمنون مى‌فرمايد: « «يَا أَيُّهَا الرُّسُلُ كُلُوا مِنَ‌الطَّيّبَاتِ وَاعْمَلُوا صَالِحًا»؛ اى پيامبران، از غذاهاى پاكيزه بخوريد و كارى نيك كنيد».

همچنين آيات متعدّدى داريم كه استفاده از نعمت‌هاى الهى را مجاز شمرده است. البتّه اين به‌عنوان يك اصل پذيرفته شده، ولى مهم اين است كه در اينجا عناوين ديگرى هم پيدا مى‌شود كه انسان بايد مراقب آنها باشد.

اوّل عنوانى كه پيدا مى‌شود اين است كه زندگى مرفّه هدف براى انسان شود و بقيّه چيزها را در مسير آن قرار بدهد. از آغاز در ميان ناز و نعمت پرورش يابد