دوگانگى شخصيّت‌

13

يا اباذَر، مَن كانَ ذا وَجهَينِ وَلِسانَينِ فِى‌الدُّنيا فَهُوَ ذُو لِسانَينِ فِى‌النّارِ

اى ابوذر، هر كه در اين دنيا دوچهره و دو زبان باشد در آتش هم دو زبان است.

بحارالانوار، ج 77، ص 89

نور هدايت‌

درباره دوگانگى شخصيّت و نفاق، روايات بسيارى وارد شده، زيرا چهره نشانه درون است و زبان حاكى از درون. هر كه داراى دوگانگى شخصيّت باشد آن هم دو شخصيّت متضاد، منافق است. اساس اسلام توحيد است و لذا در شخصيّت هم بايد وحدت شخصيّت باشد.

در يك جمله، انسان بايد همانى باشد كه است، نه اينكه هر زمانى و لحظه‌اى خودش را در چهره‌اى و لباسى و زبانى نشان بدهد، بلكه بايد يگانگى و وحدت بر وجود انسان حاكم باشد. يعنى داراى يك چهره و يك شخصيّت باشد. از نظر اجتماعى هم بزرگ‌ترين دردسرها و بدبختى‌ها از ناحيه همين افراد دامنگير جامعه مى‌شود، زيرا با هر دسته‌اى كه نشست و برخاست كنند هم‌رنگ همان دسته مى‌شوند. هرگاه با عدّه‌اى از مردم باشند « «قَالُوا إِنَّا مَعَكُمْ» [1]؛ مى‌گويند: ما با

[1]. سوره بقره، آيه 14.