على عليه السلام به عيادتش رفت و از فرصت استفاده كرد و فرمود: اگر مى‌خواهى خداوند تو را عافيت دهد بايد متعهّد شوى كه از اين پس در مورد ما و دوستان ما اظهار علاقه و محبّت بى‌مورد نكنى و در محضر دشمنان موجبات زحمت و آزار ما و ياران ما را فراهم نياورى. [1]

نشانه‌هاى دوست‌

در حديثى امام صادق عليه السلام براى دوست نشانه‌هايى بيان فرموده است:

«لا تَكونُ الصَّداقَةُ الّا بِحُدودِها فَمَن كانَت فيهِ هذِهِ الحُدودُ أو شَي‌ءٌ مِنها فَانسِبهُ الَى الصَّداقَةِ وَ مَن لَم يَكُن فيهِ شَي‌ءٌ مِنها فَلا تَنْسِبْهُ الى‌ شَي‌ءٍ مِنَ الصَّداقَةِ. فَاوَّلَها: أن تَكونَ سَريرَتُهُ وَعَلانِيَتُهُ لَكَ واحِدَةٌ. وَالثّاني: أن يَرى‌ زَينَكَ زَينَهُ وَشَينَكَ شَينَهُ. وَالثّالِثَةُ: أن لا تُغَيّرُهُ عَلَيكَ وِلايَةٌ وَلا مالٌ. وَالرّابِعَةُ: أن لا تَمنَعَكَ شَيئاً تَنالُهُ مَقدِرَتُهُ. وَالخامِسَةُ: وَ هِىَ تَجمَعُ هذِهِ الخِصالَ أن لا يُسلِمَكَ عِند النَكَباتِ‌

؛ دوستى جز با حدود و شرايطش امكان‌پذير نيست. هر كه اين حدود يا بخشى از آن در او باشد او را دوست بدان و هر كه هيچ‌يك از اين شرايط در او نيست چيزى از دوستى در او نيست:

1. باطن و ظاهرش براى تو يكى باشد.

2. زينت و آبروى تو را زينت و آبروى خود بداند و عيب و زشتى تو را عيب و زشتى خود ببيند.

3. مقام و مال، وضع و رفتار او را در مورد تو تغيير ندهد.

4. آنچه را در قدرت دارد از تو مضايقه نكند.

5. شرط پنجم كه جامع همه اين صفات است آن است كه تو را هنگام پشت كردن روزگار رها نكند». [2]

[1]. گفتار فلسفى جوان، ج 2، ص 334.

[2]. كافى، ج 2، ص 639.