را بايد از دوستانشان شناخت، زيرا اينان در انتخاب دوست خيلى تودار نيستند.

يعنى معمولًا هم‌قماش‌هاى خودشان را انتخاب مى‌كنند.

آيين دوستى‌

دوستى و رفاقت را مى‌توان يكى از شاخ و برگ‌هاى درخت اجتماع به حساب آورد كه رنج و تعب را مى‌بَرد، به روح و روان نشاط مى‌بخشد و هنگام گرفتارى بسيارى از مشكلات بدين وسيله حل مى‌شود. اسلام نه‌تنها دوستى و رفاقت با افراد واجد شرايط را تأييد مى‌كند، بلكه ما را به برادرى و دوستى و رفاقت امر فرموده است. در حديثى اميرمؤمنان على عليه السلام فرمود:

«عَلَيكَ بِاخوانِ الصّدقِ فَاكثِر مِن اكتِسابِهِم فإنَّهُم عِدَّةٌ عِندَ الرَّخاءِ وَجُنَّةٌ عِندَ البَلاءِ

؛ بر شما باد به دوستان و برادران راستين و در طلب چنين دوستان زياد بكوش، چرا كه آنان در هنگام گرفتارى و شدايد ياران تواند». [1] از على عليه السلام پرسيدند:

«عَن أفضلِ عيشِ الدُّنيا فَقالَ: سَعَةُ المَنزِلِ وَكَثرَةُ المُحِبّينِ‌

؛ بهترين لذّت زندگى دنيا چيست؟ فرمود: منزل وسيع و دوستان فراوان». [2] 3. و در حديثى فرمود:

«جمع خَير الدُّنيا وَالآخِرَةِ في كِتمانِ السِّرّ وَمُصادَقَةِ الاخيارِ:

خير دنيا و آخرت در دو چيز جمع شده است: كتمان و پوشش اسرار و با خوبان رفاقت و دوستى كردن». [3]

آداب دوستى‌

در حديثى رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود:

«اذا آخَى احَدُكُم رَجُلًا فَليَسألهُ عَن اسمِهِ وَاسمِ ابيهِ وَقَبيلَتِهِ وَمَنزِلِهِ فإنَّهُ مِن واجِبِ الحَقّ وَصافِى‌الإخاءِ

؛ هرگاه كسى از شما با كسى‌

[1]. صدوق، امالى، ص 380، ح 483.

[2]. كافى، ج 6، ص 526، ح 5.

[3]. بحارالانوار، ج 73، ص 178، ح 17.