آنان كه از فرانسه به الجزاير رفتند و در مدّت هفت سال نزديك به يك ميليون مسلمان را كه جرمى جز طلب آزادى از شرّ استعمار نداشتند كشتند و هزاران مرد و زن را در زندان‌ها انواع شكنجه‌ها كردند، پايان‌نامه‌هاى تحصيلى خود را از دانشگاه‌هاى فرانسه متمدّن و آزاديخواه و مبتكر منشور آزادى و حقوق بشر گرفته بودند.

آنان كه از انگلستان براى غارت كشورهاى آسيايى و افريقايى و امريكاى لاتين رخت سفر مى‌بستند و محرومان و مستضعفان را به جرم آزاديخواهى قطعه‌قطعه مى‌كردند همه از دانشمندان اقتصاد، روان‌شناسى، سياست و علوم ديگر بودند.

قاتلان «اميركبير» ها، «سيّدجمال‌الدين» ها، «لومبو» ها و هزاران دلسوزى كه براى نجات ملّت‌هاى خود قيام كرده بودند، با كمال تأسّف از دانشمندان علوم مادّى و تجربى بودند.

جنايات هولناك و غارتگرى وحشتناك و ستمگرى‌ها و بيدادگرى‌هاى خطرناك اين فارغ‌التحصيل‌هاى دانشگاه‌هاى دنيا، در صدها كتاب قطور، بدون شك قابل بازگو كردن نيست.

اكنون ترجيح مى‌دهيم به جاى تشريح جنايات اين عالمان هوى‌پرست، به چند نمونه بسيار روشن از چهره‌هاى الهى عالمان باتقوا و به دور از هوى‌و هوس اشاره كنيم تا معلوم شود علم وقتى در نفْس و دل و جان انسان باتقوا جاى گيرد چه سود سرشارى براى دنيا و آخرت آن عالم و ديگران خواهد داشت.

از شنيدن خبر گناه دق كرد

در زمان حاج ميرزا محمّدحسن يزدى (متوفّى سال 1307، از دانشمندان بزرگ شيعه در شيراز) براى استان فارس و شهر شيراز استاندار فرستادند. وى براى آشنايى با وضع استان و خصوصاً شهر شيراز، روز پنجشنبه از بزرگان قوم‌