سلامت را مخصوصاً وقتى به بيماران صعب‌العلاج مى‌نگرد به‌خوبى مى‌فهمد و قدر نعمت بزرگ سلامتى را مى‌داند.

5.

وَمِن حَياتِهِ لِوَفاتِهِ‌

. از اين زندگى دنيا براى مرگت استفاده كن.

در آخر حديث حضرت جمله‌اى مى‌فرمايد كه واقعاً تكان‌دهنده است.

فَوَالَّذي نَفسي بِيَدِهِ ما بَعدَ المَوتِ مِن مُستَعتَبٍ وَلا بَعدَ الدُّنيا مِن دارٍ الّا الجَنَّةَ اوِ النّارَ

: «سوگند به كسى كه جانم در دست اوست، پس از مرگ پرونده‌ها بسته مى‌شود و جاى اين نيست كه كسى از خدا استغفار جويد».

همان‌گونه كه اميرمؤمنان على عليه السلام مى‌فرمايد:

لا عَن قَبيحٍ يَستَطيعونَ انتِقالًا وَلا في حَسَنٍ يَستَطيعونَ ازديادًا:

«هيچ گناهى را بعد از مردن نمى‌توان حذف كرد و نيز نمى‌توان حسنه‌اى بر حسنات افزود». [1] الان ممكن است با قطره اشكى و پشيمانى، آتش گناهانى كه برافروخته‌اى خاموش كنى، امّا بعد از مرگ چنين كارى امكان‌پذير نيست.

قرآن چراغ شب‌هاى ظلمانى‌

5

عَن أبي سَعيدِ الخُدري قالَ: خَطَبَنا رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله قالَ في خُطبَتِهِ لا عَيشَ الّا لِعالِمٍ ناطِقٍ او مُستَمِعٍ واعٍ. ايُّهَا النّاسُ انَّكُم في زَمانِ هُدنَةٍ وَانَّ السَّيرَ بِكُم سَريعٌ وَ قَد رَايتُمُ الليلَ وَالنَّهارَ كَيفَ يُبلِيانِ كُلَّ جَديدٍ وَيُقَرّبانِ كُلَّ بَعيدٍ وَيَأتِيانِ بِكُلّ مَوعُودٍ. فَقالَ لَهُ المِقدادُ: يا نَبِىَّ اللّهِ وَما الهُدنَةُ؟ فَقال: دارُ بَلاءٍ وَانقِطاعٍ فَاذا التَبَست عَلَيكُمُ الامورُ كَقِطَعِ الليلِ المُظلِمِ فَعَلَيكُم بِالقُرآنِ فَانَّهُ شافِعٌ مُشَفَّعٌ وَ صادِقٌ مُصَدَّقٌ وَ مَن جَعَلَهُ امامَهُ قادَهُ الى‌ الجَنَّةِ وَمَن جَعَلَهُ خَلفَهُ ساقَهُ الى‌ النّارِ.

از ابوسعيد خدرى روايت شده است كه گفت: پيامبر صلى الله عليه و آله براى ما خطبه‌اى خواند و در ضمن آن فرمود: اى مردم، شما در زمان مهلت و آرامش هستيد و به‌سرعت داريد مى‌رويد و به‌خوبى مى‌بينيد كه شب و روز چگونه هر چيز نو و تازه‌اى را كهنه و هر چيز دورى را نزديك مى‌گردانند و هر وعده‌اى را حاضر مى‌سازند.

آن‌گاه مقداد گفت: اى رسول خدا صلى الله عليه و آله، «هُدنه» چيست؟ حضرت فرمود: يعنى دنيا سراى آزمايش و كوچ كردن است، پس هنگامى كه رخدادها بر شما مانند پاره‌اى از شب تار مشتبه شد بر شما باد كه به قرآن بازگشت كنيد، زيرا قرآن شفاعتگرى است كه شفاعتش پذيرفته مى‌شود و راستگويى است كه سخنش تصديق شده است. كسى كه قرآن را پيش روى خود قرار دهد (و به آن عمل كند)، او را به بهشت رهنمون مى‌شود و هر كه آن را پشت سر بيندازد (و به آن بى‌اعتنايى كند) او را به جهنّم مى‌رانَد.

بحارالانوار، ج 77، ص 177

[1]. نهج‌البلاغه، خطبه 188.

[2]. مثنوى، دفتر سوم.